Obraz03 (5)

grało bardzo ważną rolę w bitwie na warszawskim kierunku operacyjnym, stanowiło silne zgrupowanie. W jego skład wchodziły:

70 A — gen. płk. Wasyla Popowa;

47 A — gen. por. Nikołaja Gusiewa;

8 AGw gen. płk. Wasyla Czujkowa;

69 A — gen. por. Władimira Kołpaczki;

2 APanc gen. płk. Siemiona Bogdanowa;

1    Armia Polska (od 27 lipca otrzymała nazwę I Armii Wojska Polskiego)

gen. dyw. Zygmunta Berlinga;

6    A Lot gen. por. Fiodora Połynina;

11 KPanc gen. mjr. Iwana Juszczuka;

2    KKawGw — gen. por. Władimira Kriukowa;

7    KKawGw gen. por. Michaiła Konstantinowa.

Siły te liczyły 416 tys. ludzi, 7625 dział i moździerzy, 710 wyrzutni rakietowych. 1748 czołgów i dział pancernych oraz 1465 samolotów bojowych. Szczególną siłę uderzeniową miała 2 APanc, która 17 lipca liczyła 665 czołgów i 145 dział pancernych \ Związki te rozwinięte były od Prypeci na południe od Mińska do Włodzimierza Wołyńskiego.

Przed frontem tego zgrupowania znajdowało się północne skrzydło Grupy Armii „Północna Ukraina", którego styk z Grupą Armii „Środek" przebiegał w rejonie Wielkiej Hłuszy na Prypeci. Broniły się tu siły 4 APanc gen. płk Josefa Harpcgo (5 sierpnia dowództwo armii przejął gen. w. panc. Hermann Balck). W ich skład wchodziły: VIII KA (węgierska 12 DRez, 211 DP i 5 DStrzel, 237 BDzSturm); LVI KPanc (26 DP, 342 DP, 253 DP, I DNarc z 270 BDzSzturm, 600 BDzSturm); z kolejnego XXXXII KA w' pasie tym zajmowała odcinek obrony 218 DP. W tym rejonie w odwodzie dowódcy 4 APanc znajdowała się także 5 DPanc SS „Wiking", ale 12 lipca została załadowana do transportów kolejowych i przekazana Grupie Armii „Środek". Oprócz tego już w pierwszym dniu radzieckiego natarcia nieprzyjaciel rzucił na ten kierunek rozmieszczoną w rejonie Hrubieszowa 213 DOchr i następnego dnia przetransportowana koleją do stacji Lubomi część jednostek 168 DP z I APanc^{1 2}. Łącznie ta część 4 APanc liczyła dziesięć dywizji piechoty i kilka brygad dział szturmowych i posiadała

według ocen radzieckich — 214 czołgów i dział szturmowych.

Wojska lewego skrzydła 1 Frontu Białoruskiego uzyskały więc znaczną przewagę nad nieprzyjacielem, wynoszącą w dywizjach 5:1 oraz w czołgach i działach pancernych 7,7:1. Marszałek Rokossowski dzięki odpowiedniemu ugrupowaniu sił i środków, zwiększył tę przewagę. Posiadając w swym ręku inicjatywę operacyjną, mógł on w przygotowywanym natarciu w pełni zrealizować jedną z podstawowych zasad sztuki wojennej: koncentrację sił i środków na

18

1

   Bieiorusskaja opieracija. s. 77; Historia U wojny światowej, t. IX. s. 69; meldunek bojowy 2 Armii Pancernej z 18 lipca 1944 r., AMO SSSR. zesp. 307, 1944 r. nr cw. 4148. t. 247. s. 450.

2

   Mapy sprawozdawcze OKH z 16-19 lipca 1944 r.. MiD WIH. t. 78. roi. 136. kl. 6065418. 6065295-6065298.