Obraz@5

Piotr Zawojski

Uniwersytet Śląski w Katowicach

Paraobrazy.

Audiowizualne eksperymenty Briana Eno

W roku 1969 Brian Eno (a właściwie Brian Peter George St. John le , Baptiste de la Salle Eno) oglądał w Whitechapel Art Gallery w Londynie j kilka realizacji Malcolma Le Grice^, między innymi Reign ofthe Vampi-| re, które eksplorowały zagadnienia struktur obrazowych i dźwiękowych Wykorzystujących technikę loopu. Le Grice pokazywał wtedy także jedną ź wcześniejszych wersji filmu Berlin Horse, zaś zaintrygowany filmem przeznaczonym do projekcji dwuekranowej Eno zaproponował, że napisze do niego muzykę. Reżyser długo był przekonany, że dwa utwory, które przesłał mu Eno, zaginęły, ale okazało się, iż odnalazł je niedawno w swoim archiwum. To ciekawe, że zanim Brian Eno wydał jakąkolwiek płytę samodzielnie bądź brał udział w nagraniu muzyki jakiegoś zespołu, realizacji czy też nagraniu utworu innego kompozytora, współpracował 2 wybitnym twórcą filmu eksperymentalnego, który w swojej twórczości w szczególny sposób badał związki obrazu i dźwięku (oraz muzyki).

Berlin Horse to niespełna dziesięciominutowa realizacja, w której wykorzystano efekty negatywowe, cofnięcia obrazu, korekcje barwne, a wszystko to podporządkowane jest powtarzalnej kompozycji (wspomniany już loop), zapętleniu się obrazu, ale też dźwięku, oraz wzajemne zapętlenie się obrazu i muzyki. Zrealizowany na taśmie szesnastomilime-