P1010300 (5)

40

Sposoby sporządzania map

przechodzących przez odpowiednie punkty na podkładzie i na przetworzony^ zdjęciach. Zdjęcia tak układamy podczas wpasowania, aby linie wykreślone! zdjęciu pokrywały się z odpowiadającymi im liniami na podkładzie.

Po wykonaniu wpasowania należy nakleić na podkład wszystkie przetworzone zdjęcia, po uprzednim obcięciu nakładających się na siebie partii podwójnych. \

Zmontowana fotomapa jest oryginałem, z którego sporządza się reprodukcje służące do dalszych prac. Fotomapa zawiera bogatą treść sytuacyjną w postacą obrazu fotograficznego takiego samego co oryginalne zdjęcie lotnicze, a więc są na niej wszystkie szczegóły, jakie istniały na terenie w momencie jego fotografowania. Nie posiada ona jednak elementów wysokościowych (warstwie). Uzupełnienia fotomapy rzeźbą dokonywane jest bezpośrednio w terenie (metoda stolikowa, taehi-i metryczna). Rysowanie rzeźby terenu na fotomapie, ze względu na bogactwo treści! sytuacyjnej, jakie daje obraz fotograficzny, jest znacznie ułatwione w porównaniu z | metodami klasycznymi.

Fotomapa uzupełniona warstwicami nie stanowi w zasadzie ostatecznego oprą- \ cowania. Jest ona półproduktem kreskowej mapy sytuacyjno-wysokościowej. Przed j wykonaniem tej ostatniej należy dokonać odczytania zdjęć lotniczych (uczytelni©-J nia zdjęć). Polega ono na wyborze tych elementów ze zdjęcia lotniczego, które będą] stanowiły treść mapy. Uczytelnienie zdjęć przeprowadza się w terenie, korzystając! z odbitek stykowych, powiększeń zdjęć lotniczych lub reprodukcji fotomapy. Polo-j we uczytelnienie treści zdjęć umożliwia naniesienie również tych szczegółów, które-powstały po wykonaniu zdjęć, względnie nie odfotografowały się na zdjęciach lotniczych. Wykreślona na reprodukcji fotomapy całość sytuacji topograficznej, stanowiącej treść sporządzonej mapy, jest materiałem wyjściowym do sporządzenia pierworysu mapy sytuacyjno-wysokościowej.

4.2. Opracowanie map metodą uniwersalną

Metoda uniwersalna polega na całkowitym wykonaniu mapy sytuacyjno-wyso-kościowej w warunkach kameralnych (zarówno części sytuacyjnej, jak i wysokościowej). Mapa powstaje w wyniku pomiaru, za pomocą znaczka pomiarowego* modelu przestrzennego terenu na instrumencie zwanym autografem. Dlatego też metoda ta często nazywana jest autogrametryczną od nazwy instrumentu, który w tej metodzie odgrywa zasadniczą rolę. Ruch znaczka pomiarowego, przemieszczanego przez obserwatora po powierzchni modelu za pomocą pokręteł, przenoszony jest na koordynatograf, gdzie powstaje rysunek mapy. Efektem tych prac jest kreskowa mapa sytuacyjno-wysokościowa.

Na podstawie opracowanego planu lotów należy wykonać zdjęcia lotniczy Ponieważ metoda uniwersalna opiera się na opracowaniach stereoskopowych, zdję-muszą mieć pokrycie w szeregu ponad 50% (w praktyce stosuje się zazwyczaj

Sposoby sporządzanie map,

pokrycie 60%). Tak jak w metodzie kombinowanej, w terenie mi pomierzona fotogrametryczna osnowa połowa. Dła każdego stl wybrać przynajmniej 4 fotopunkty, symetrycznie rozmieszczona gramu. Dla wybranych fotopunktów wyznaczamy współrzędne ściowe (x,y ,z). Fotopunkty mogąbyć wybrane, pomierzone i zas> wykonaniem zdjęć lotniczych. Również i w tej metodzie jest nv liczby fotopunktów do stereogramów pierwszego i ostatnie! składających się z około 10 stereogramów. Środkowe stereogra o współrzędnych przestrzennych (x,y,z) w wyniku obserwacji grafie oraz odpowiednich obliczeń (kameralna osnowa fotog da ta nosi nazwę aerotriangulacji przestrzennej. Dok’ współrzędnych tą metodą niewiele różni się od dokładności średnich pomiarów geodezyjnych.

W terenie należy wykonać uczytelnienie zdjęć, nanosz które mają stanowić treść mapy. Odczytanie zdjęć wykonu] kszeniach zdjęć lotniczych do skali opracowywanej mapy. N należy domierzyć do wyraźnych szczegółów sytuacyjnyc ■zdjęciach te szczegóły, które nie są możliwe do bezpośted Ostatnim etapem jest opracowanie stereogramów na konstrukcji tych instrumentów. Mają one jedną wspólr budowany jest stereoskopowy model terenu; zarys prąd nież podobny. Technologia opracowania mapy metodąu na przykładzie autografu Wilda A8.

Autograf Wilda A8 (rys. 29) oparty jest na rozwiąż Schemat budowy autografu podano na rys. 30. Na poziomo szyny Y, po których można przesuwać wózel przesuwa się wózek z prowadnicą pionową Z, po kt< metalowych drążków. Drążki te, zwane wodzidłamj promienie idące od obrazów tego samego punktu ( lotniczych tworzących stereogram. Złącze wodzid położenie obserwowanego punktu P. Na ramie, rów oś pozioma <ł>. Na tej osi osadzony jest dźwigar utrzy (diapozytywy). W punktach O’ i O” znajdują się wodzidła. Punkty te materializują w skali modelu symetrycznie przesuwane razem z nośnikami zdję< bazy b (zmiana skali modelu). Nośniki zdjęć n podłużnym dokoła osi i ó”, poprzecznym dc płaszczyźnie zdjęć o kąty K' i k’ ’ . Ruchy te urno: cym stereogram takiego wzajemnego położenia, momencie ekspozycji. Ze względów konstrukcy zewnątrz w stosunku do środków rzutów. Powi;