P1080425

otwarty koszyczek cynowy, w którym (il. mi mogły grzechotać janczary i tzw. mke/beten z uszkami, do których przytwierdzone byty maleńkie dzwoneczki di. . Owe nnkabeflen. po hdendersku zwane wczesnej także k&ertoel (co znaczy mmej więcej: Ruszczące* lub głaszczące dzwonki'), maty w zasadzie trzy główne funkcje: końcówkę, którą mogły ssać dzieci, mały flet, na którym można było grać i w końcu grzechotkę, z przymocowanymi do niej, przeważnie czterema, dzwoneczkami. Najprostsze okazy wykonywano z kości, już od XVI wieku.

Z dużą regularnością natrafia się na nie podczas wykopalisk. Wiele z kosztownych srebrnych instrumentów zachowało się na powierzchni ziemi. Duża ilość znalezisk wskazuje na to, ze rinkelbellen były przez wieki bardzo łubianym przedmiotem. Istnieje wiele znakomitych portretów, przedstawiających dzieci z cennymi rinkelbellen w ręce. Gesina ter Borch wykonała w 1669 rok portret córki zaprzyjaźnionej pary małżeńskiej, w codziennej sytuacji: na krzesełku dziecięcym z rinkelbellen w rączce fil. 90)

SMp 52 IJWWSO

Brzęcząca zagadka

Drążek z brzękadłami i klaskanki z talerzykami

piat (U. 52 > Często odiw

ależec te matę talerze P«er arv talerzy, drugi to tak zsm,

kobiecych z okr^u ii trzydzjestocentyrnstn do zamocowania w i poruszać i przy tym Można było nią pon do gry używano ich Kotek, którym są pc instrumentu.

s\

„urWłirf*'

Wszystkie te drążki z brzękadtomi odnalezione zostaty w grobach zamożnych kobiet i dziewcząt. Można z tego wnosić, ze były profesjonalnymi tancerkami. Dlaczego jednak owe instrumenty do wybijania rytmu wrzucono im do grobu.

.saleiisfc:

*

ec 53 Z02BZ0C

Oh

mm

m

MRS

KMI

IBM

H

Haii