Urszula Dąmbska-Prokop Kraków
Niniejsze rozważania składają się z trzech części: wstępnej analizy artykułu z „Le Monde”, omówienia jego tłumaczeń dokonanych przez studentów oraz konkluzji. Najpierw więc prezentacja artykułu. Choć nie podpisany, artykuł ma oczywiście autora (lub autorów), który przekazuje informacje oraz dba wyraźnie o to, aby artykuł był skonstruowany według określonych reguł dyskursywnych, retorycznych, stylistycznych. Treść zapowiada tytuł: Raffarin, nutka kakofonii (jak tłumaczy większość studentów). Artykuł składa się z czterech mniejszych całości.
W złożonym z 5 zdań tekście głównym, dziennikarz informuje, że premier Francji, Jean-Pierre Raffarin podjął próbę przywołania do porządku ministrów, gdyż istniały sprzeczne deklaracje odnośnie szeregu aktualnych spraw, które następnie są wyliczone, że premier wezwał ministrów do przestrzegania założeń (le canems) jego polityki i następnie do zaprzestania „błędów przeszłości”. W zdaniu 4. wskazuje na źródło „pozornego nieporządku” w rządzie i wreszcie w zdaniu 5. stwierdza, iż mimo jego interwencji, jeden z ministrów, bez porozumienia z rządem, potwierdził w oficjalnej publikacji, w „Les Echos” decyzję o podwyżce opłat za elektiycz-ność.
Skrót tych informacji przynosi, intersemiotycznie, ilustracja i dwie wypowiedzi włożone w usta postaci na rysunku, zapewne premiera: „zabrania się twierdzić ‘a’ i ‘nie a’”, oraz inkryminowanego ministra Mera: „oczywiście mnie to nie dotyczy”.