P1100667 (2)

wentna, ale dramat w finale niczego je; Antonina pozostaje z dziećkie

^ni€

iem cwimotniona^¹ rzuca wszelkie próby zalegalizowania maciek stwa. Widz ma prawo jednak pytać, co dal<r i na to odpowiedź mógłby dać raczej powieściopi ■ niż dramaturg. Gorczyński nazwał swą sztukę ^ logiem dramatycznymJan Lorentowicz konwP tuje to złośliwie: „taki sobie prolog, co trwa pr^j cały wieczór”¹⁷. Dramaty Ibsena były często epjj logami, w strukturze epilogu łatwiej skoncentruj akcję i doprowadzić ją do stanu refleksyjnego nj. sycenia. Nie daje tych możliwości prolog. Lorento. Wicz w historii panny Antoniny dopatrywał się antytezy Ewy z Dziejów grzechu Żeromskiego: „Ta®, ta oddała się z gorącej, straszliwej miłości, a jednak ,dla opinii publicznej zabiła swe dziecko; ta oddala jsię bez miłości, ale za to nie zabija swego dziecka” ¹⁸. Choć taka paralela jest koncepcją słabo podbudowaną, wskazuje jednak na ważny dla charak-j terystyki całego dorobku dramaturgicznego autora] Wyzwania element niepokoju moralisty wobec chaosu kryteriów egzystencjalnych.

Moderniści byli wewnętrznie rozszczepieni; sząc kult sztuki, tym samym stawiali na szczycie hierarchii społecznej artystę, ale sami, analizując siebie i otoczenie, widzieli pozomość i fałszywość takiego wartościowania. Toteż w większości drama]

j. Lorentowicz, Dwadzieścia lat teatru, t IV Współczesny teatr polski, Warszawa 1935,    *    *

L *

P ;

P

P

Pi

W

idei

[raleli bonu I Ost uąkc była \ napr Korcz Jcenzji

jfabułj

[

wątko pych J. A. dwa ( [denek jttjq. E kreśli]

s. 420.

is Tamże, s. 421.

»cri