P1360884

środkowym i schwyć pomiędzy palec serdeczny i mały. Zaczynając znowu od palca wskazującego, kontynuuj ćwiczenie tak długo, aż będziesz umiał kręcić kijkiem młynka.

Utrzymuj kijek na dłoni tak, by spoczywał zupełnie nieruchomo. Trzymaj go w równowadze na zewnętrznej stronie dłoni. Na jednym palcu. Na nadgarstku. Na łokciu. Na ramieniu. Utrzymuj go w równowadze na stopie, na kolanie, na karku, na czole. Obserwuj koniec kija. Ma być absolutnie nieruchomy przez cały czas.

Ćwiczeń z kijem jest bez liku. Tych kilka prostych, przeznaczonych dla początkujących, daje jakieś wyobrażenie o bogactwie innych możliwości. Pożyteczne jest ćwiczenie parami, rzucanie sobie nawzajem kijka na różne sposoby.

Upewnij się, że stoisz pewnie na nogach i skoncentruj na tym, by trzymać kijek miękko i lekko: nigdy nie chwytaj go kurczowo, pozwól, by łagodnie wpadał ci w dłoń. Kijek jest wskaźnikiem twojej równowagi i koordynacji, zwłaszcza wtedy, gdy próbujesz utrzymać go w równowadze. Każde drgnięcie kijka wskazuje, że jeszcze nie znalazłeś swego środka ciężkości.

Pozostałe ćwiczenia i etiudy bio-mechaniczne są bardziej złożone i bardziej rygorystyczne, ale każde z nich jest starannie obliczone na to, by wywołać opisany tu efekt. Pierwsze ćwiczenie to Daktyl, sekwencja ruchów zaprojektowanych tak, by wprowadzić studenta-aktora w stan psychofizycznej gotowości. Daktyl to stopa metryczna złożona z jednej sylaby długiej i dwóch krótkich. Znalazło to swoje odbicie w ćwiczeniu.

Daktyl

Pozycja wyjściowa: stań pewnie, w gotowości, ale rozluźniony, stopy w trzydziestocentymetrowym rozkroku, ręce zwisają luźno, głowa uniesiona do góry, patrzysz na wprost. Ćwiczenie trwa bez żadnej przerwy, cały

ruch obejmuje siedem wyodrębnionych tu punktów. Tempo wykonywania ćwiczenia może się różnić, ale przynajmniej na początku jest raczej powolne i łagodne, przechodząc od jednego punktu do drugiego, i tak aż do punktu 4, kiedy następuje przyspieszenie. Punkty 4-6 są wykonywane z pewną dynamiką.

1) . Ręce huśtają się szerokim łukiem

z przodu w tył, kolana uginają się, tułów pochyla się, głowa wysuwa się do przodu.

2) . Obie ręce huśtając się w przód zo

stają wyrzucone w górę, kolana wyprostowane, stopy pewnie opierają się o podłoże.

3) . Ręce zgięte w łok

ciach są opuszczone na wysokość klatki piersiowej, tułów pochyla się w przód, głowa także zaczyna się pochylać.

4) . Kiedy dłonie znaj

dą się mniej więcej na wysokości pachwin, energicznie klaszczą.

5) . Natychmiast po kla-

śnięciu sylwetka się wyprostowuje, ręce zginają się w łokciach, dłonie zostają przyciągnięte do klatki piersiowej, głowa się unosi.

6) . Sylwetka natych

miast się pochyla, głowa opuszcza, ręce prostują się w łokciach, dłonie klaszczą energicznie na wysokości pachwin. Efektem są dwa szybkie, mocne klaśnięcia następujące w krótkim czasie jedno po drugim.

7) . Rozluźnienie. Po

zycja wyjściowa.