P1520598

W porównaniu z włóknami białymi, włókna czerwone są ciemniejsze i zawierają więcej mioglobiny, mają też więcej mitochondriów i są lepiej zaopatrzone w tlen, wolniej jednak się kurczą i charakteryzują się niższą aktywnością ATP-azy aktomiozynowej. Podstawowym procesem, w którym odbudowywane są zapasy ATP jest wydajna energetycznie i zachodząca w warunkach tlenowych fosforylacja oksydacyjna. Dlatego też włókna czerwone nie męczą się tak szybko jak włókna białe i są przystosowane do długotrwałego wysiłku. Liczba włókien mięśniowych wchodzących w skład jednostki motorycznej (tzw. wskaźnik unerwienia) w mięśniach czerwonych może dochodzić do kilku tysięcy. Oznacza to, że mięśnie te nie są zaangażowane w wykonywanie ruchów precyzyjnych, a raczej ich funkcja polega na podtrzymywaniu długotrwałych skurczów o niewielkiej sile. Przykładem mięśni czerwonych są mięśnie grzbietu, których praca jest istotna dla utrzymania postawy ciała. Włókna czerwone są wyposażone w cienkie włókna nerwowe wolno przewodzące impulsy nerwowe (2-8 m/s) o małej amplitudzie.

Włókna białe są jaśniejsze, zawierają mniej mioglobiny i mitochondriów, a aktywność ATP-azy aktomiozynowej jest większa niż we włóknach czerwonych. Ich skurcze są szybkie, okres utajonego pobudzenia krótki. Energię do pracy czerpią z glikolizy beztlenowej. Włókna białe szybko się męczą i szybko „wypoczywają”. Są przystosowane do szybkich skurczów, umożliwiających intensywny, lecz krótki wysiłek. W jednostkach motorycz-nych mięśni białych wskaźnik unerwienia może wynosić 1:5. Tak mała liczba włókien mięśniowych przypadająca na jeden neuron ruchowy umożliwia mięśniom białym wykonywanie subtelnych, zręcznościowych ruchów. Do mięśni białych zalicza się np. mięśnie ruchowe gałki ocznej. Włókna białe unerwione są przez grube włókna nerwowe, które przewodzą impulsy nerwowe z szybkością od 8 do 40 m/s i charakteryzują się okresową aktywnością elektryczną. O fizjologicznym zróżnicowaniu włókien mięśniowych szkieletowych decyduje ich unerwienie.

2.2. Mięśnie gładkie

2.2.1. Ogólna charakterystyka mięśni gładkich i ich podział

Mięśnie gładkie występują w ścianach naczyń krwionośnych i narządów wewnętrznych i stanowią ok. 3% masy ciała. Są unerwione przez autonomiczny układ nerwowy. Mięśnie gładkie dzielą się na trzewne (jednostkowe) i wielo-jednostkowe.

Mięśnie gładkie trzewne występują w ścianach przewodu pokarmowego, moczowodów, pęcherza moczowego, macicy, jajowodów i nasieniowodów. Wchodzą w skład torebek niektórych narządów np. śledziony i nerek. Występują