P1590325

tecsoM, określa się go

Wielkość płodu d duiych zwierząt rdw Kellera, ktśrz podają przybliżoną dłufott płodu

ogona, a mianowicie:    c    __

dla bjdh: mlealąc dątjr X (miesiąc ciąży + 2) “ dtueolć w cm dla łroni:    mlealąc dątj X (mlealąc ciąży + 1) * długość w cm.

ZAGNIEŻDŻANIE SIĘ JAJA (IMPLANTACJA)

B las tacy sta przez pewien czas pozostaje wolno w świetle zanim wejdzie w kontakt z jej błoną śluzową. Długość tego okresu bv różna, zależnie od gatunku zwierzęcia. Blastocysty w tym czasie są HB suwane w obrębie światła macicy prawdopodobnie wskutek perysJlb tycznych skurczów jej ścian. U tych zwierząt, u których zachodzi !SwI ! czesna owulacja kilku lub kilkunastu komórek jajowych i jednocześ^' rozwija się kilka zarodków, blastocysty zostają mniej lub więcejr^Jf nomiernie rozmieszczone w świetle macicy. U zwierząt o macicy |||sS rożnej obserwuje się w tym czasie przesuwanie się blastocyst z gfflSm rogu macicy do drugiego.

Po tym krótkim okresie blastocysta wchodzi w bliski kontakt 8 śluzówką macicy, umiejscowią się w niej, niejako wszczepia się w proces ten nazywamy zagnieżdżaniem się (implantatio) jjjc I implantacją. Blastocysty mogą się zagnieżdżać w różnych miejscach gSjg I cicy, zależnie od jej budowy oraz właściwości kosmówki, która zaczyn^ I się wytwarzać na powierzchni blastocysty.

U mięsożernych i kopytnych zarodek umiejscawia się w środku światła macicy (implantatio centralis), u myszy zaś i jeża — mimośrod-kowo (implantatio excentrica), pomiędzy fałdami błony śluzowej macicy.

BŁONY PŁODOWE

Z pozazarodkowej części blastocysty rozwijają się u ssaków cztery I błony płodowe; pęcherzyk żółtkowy, owodnia, kosmówka i omocznia. I Błony płodowe chronią zarodek przed wpływami środowiska ze- E wnętrznego i przed urazami mechanicznymi, zapobiegają wysychaniu r i zapewniają zarodkowi dla jego rozwoju wodne środowisko, w którym może się swobodnie rozwijać. Wchodząc w kontakt z błoną śluzową ma-ciicy matki, błony płodowe pośredniczą w dostarczeniu zarodkowi. substancji odżywczych, umożliwiają oddychanie i wydalanie.

Pęcherzyk żółtkowy (saccus vitellinus) oddziela się od pra-jelita, i łączy się z cewką jelitową przez przewód jelitowo-żółtkowy (ductus vitellinus). Na pęcherzyku żółtkowym pojawiają się w polu na-■czyniowym pierwsze naczynia krwionośne, które uzyskują połączenie z rozwijającymi się nieco później naczyniami krwionośnymi zarodka. Wytwarza się odrębne krążenie żółtkowe.

U ssaków pęcherzyk żółtkowy jest wypełniony przeźroczystym I nem surowiczytn. Nie odgrywa on roli odżywczej, jak to ma mi

_ 0*0^ H <«“

s °®

ł® -^c

a, §1 ■