Pict0006 (23)

dek, lub wzrokowe — podniesienie ręki, barwnej tarczy lub chorągiewki.

Stosowanie w zabawie różnorodnych sygnałów, •zarówno wzrokowych, jak i słuchowych, ma znaczenie kształcące Duże znaczenie wychowawcze ma właściwe używanie sygnałów — nie mogą one być zbyt ostre i głośne, gdyż oddziałują wówczas niekorzystnie na układ nerwowy i są niewłaściwe ze względów wychowawczych. Dzieci tracą wrażliwość na sygnały łagodniejsze, przywykają do hałaśliwego zachowania się i reagują wyłącznie na sygnały głośne. Umiejętne posługiwanie się sygnałami i odpowiednie modulowanie głosu wytwarza potrzebne zainteresowanie oraz powoduje skupienie uwagi. Gdy dzieci są zbyt ożywione i krzykliwe, skuteczniej uspokoi się je zabawą, która wymaga ciszy, niż gwałtownym pokrzykiwaniem i ostrymi sygnałami. Za pomocą systematycznego kształcenia spostrzegawczości i orientacji możemy doprowadzić dzieci do reagowania nie tylko na umfcirkowane sygnały słuchowe, ale także na ruchy, jak uniesienie ręki, znak chorągiewką itp.

Zakończenie zabawy

Zakończenie zabawy jest również ważne pod względem wychowawczym. Obejmuje ono, między innymi, omówienie przebiegu zabawy, jeśli zachodziły sytuacje, na które trzeba zwrócić uwagę (np. wyróżnić grupę, która wywiązała się najlepiej z zadania) oraz zebranie, uporządkowanie i sprzątnięcie używanych w zabawie przyborów.

2. Zasób materiału

Zabawy orientacyjno-porządkowe

Zabawy orientacyjno-porządkowe są przygotowaniem do wszystkich innych zabaw i ćwiczeń. Mają one charakter wychowawczy, wyrabiają zdolności i umiejętności potrzebne do zorganizowania zajęć w grupie, uczą porządku, dyscypliny, podporządkowania się przepisom. Ćwiczą również cechy indywidualne: spostrzegawczość, orientację, szybką reakcję na różnego rodzaju bodźce: słuchowe (głos, instrumenty perkusyjne) i wzrokowe (ruchy rąk, kolory szarf, chorągiewek, larczy itp.). Ponadto wyrabiają orientację w przestrzeni, uczą zachowania się i poruszania w grupie w różnych codziennych okolicznościach — wyszukiwania i zapamiętywania wyznaczonych miejsc pojedynczo i w zespołach, chodu i biegu bez potrącania, omijania przeszkód, umiejętności oceny kierunku i odległości.

Zabawy te dają możliwości nauczenia dzieci różnorodnych ustawień: w gromadce, w rozsypce, w szeregu, w rzędzie, w parach (z chwytem i bez chwytu rąk), w kole i na wyznaczonych Uniach. W grupach dzieci starszych stopniowo wprowadzamy w zabawach orientaeyjno-porządkowych element współzawodnictwa, zwiększamy liczbę .sygnałów w tej samej zabawie oraz dążymy do skrócenia czasu reakcji na sygnały.

Pod względem ruchowym zabawy te ćwiczą przede wszystkim chód i bieg.

1. Dzieci w domkach — dzieci na spacer! Przygotowanie: Prowadząca rysuje z boku sali linię w odległości 2—3 m od ściany, wyznaczając w ten sposób jeden duży dom. Dzieci zebrane w gromadkę za linią mieszkają to dom ku..

15