Podstawy chemii, ćwiczenia laboratoryjne1

2.    Obliczyć, ile cm' kwasu solnego o stężeniu 38,32% i gęstości 1,19 g/cnr' nale ży użyć do przygotowania 250 cm' HCI o stężeniu 0,1 mol/dm'.

3.    0,636 g węglanu sodu rozpuszczono w wodzie destylowanej i rozcieńczono d» 100 cm'. Na miareczkowanie 20 cm otrzymanego roztworu zużyto 22,5 cm' kwasu solnego. Obliczyć stężenie molowe kwasu solnego.

4.    Ile cm' stężonej zasady sodowej o gęstości 1,52 g/cm' należy użyć celem otrzymania 500 cnr' roztworu NaOH o stężeniu 0.1 mol/dm’.

5.    Ile centymetrów sześciennych OJ 137 mol/dm' KOH zużyto na całkowite zo bojętnienie 20 cm’ 0,1515 mol/dm' roztworu H2SO4.

6.    Obliczyć, ile gramów IINO, zawierał roztwór, jeżeli na jego zobojętnienie zużyto 10 cnr 0,1082 mol/dm'roztworu KOH.

7.    Do zobojętnienia zasady sodowej zużyto 26,8 cnr' 0,1 120 mol/dm' HCI. Obli czyć ile gramów NaOH było w analizowanej próbce.

8. Jakie jest stężenie procentowe roztworu.KOH o gęstości 1,044 g/cnr', jeżeli do

/C

9

c

zobojętnienia 20cm próbki zużyto 18,7 cnr 0,5 mol/dm’ roztworu kwasu siar kowego.

9; Obliczyć stężenie molowe kwasu octowego, jeżeli na zobojętnienie 25 cm'

próbki zużyto 22,5 cnr zasady sodowej o stężeniu 0,1020 mol/dm'.

10.    Jaka powinna być odważka Na₂COi do nastawienia miana 0,12 molowego roztworu kwasu solnego.

11.    Na zobojętnienie 20 cnr próbki kwasu octowego zużyto 14,2 cm' roztworu NaOH o stężeniu 0.1031 mol/dm'. Obliczyć zawartość CIbCOOH w analizo wanej próbce w miligramach.

12.    Ile gramów kwasu mrówkowego(HCOOH) znajduje się w analizowanej próbie, jeżeli na jego zobojętnienia zużyto wobec fenoloftaleiny 20,5 cm’ 0,1060 molowej zasady sodowej.

13.    Odważkę 0,4274 g kwasu benzoesowego(G,H_SCOOil) zobojętniono wobec fenoloftaleiny 0,1 molową zasadą sodową. Obliczyć ile cnr' NaOH zużyto.

14.    Przygotowano trzy odważki Na2COi; 0,1249 g; 0,1297 g i 0,1334 g. Na ich zmiareczkowanie wobec oranżu metylowego zużyto odpowiednio: 25,3 cm',

24,6 cnr i 23,7 cm' kwasu solnego. Obliczyć stężenie molowe HCI jako średnią z trzech oznaczeń.

|    ft.2.2. Redoksymetria V(r; .

W analizie miareczkowej redoksymetrycznej wykorzystuje się jednocześnie |n/obiegające reakcje utleniania (dezelektronacji) i redukcji (elektronacji). Utle-ninczami są substancje mające zdolność pobierania elektronów (akceptory' elektronów), a reduktorami są substancje zdolne do oddawania elektronów (donory' elek-lionów). Przebieg reakcji utleniania i redukcji jest następujący:

/?! • Oa'i + n-) ■ Red-, —-► n\ ■ Red\ + n-> ■ Ox~,

()v l,0.x*2    - postać utleniona

Red\, Red2 - postać zredukowana

«|,«2    - liczba elektronów biorących udział w reakcji

każdy proces utleniania jest nierozłącznie związany z procesem redukcji, jest to trakcja redoks. Reakcja redoks w- dużym stopniu zależy od stężenia (aktywności) mztworu, temperatury oraz od środowiska. Jeżeli do badanego roztworu, w którym może być utleniacz lub reduktor, wprowadzimy odczynnik miareczkujący, odpowiednio o własnościach reduktora lub utleniacza, w roztworze zmienia się stosunek stężeń formy utlenionej do zredukowanej. Reagującym parom odpowiadają i harakterystyczne dla danej reakcji wartości potencjałów (tab. 6.4 ).

Kierunek reakcji określa różnica potencjałów biorących w niej udział sprzężonych par utleniacz - reduktor, im większa jest różnica tych potencjałów, tym energiczniej mogą ze sobą reagować. Utleniaczem w każdej reakcji redoksowej jest układ o wyższym potencjale redoksowym. Reakcja oksydacyjno-redukeyjna może przebiegać tylko wtedy, gdy potencjały utleniające obu reagujących układów mają różne wartości.

163