P3109101

| ograniczenia pasywnej lub aktywnej sprzedaży końcowym użytkownikom prze;

członków selektywnej dystrybucji działających na poziomic sprzedaży detaliczne;,

- ograniczenia wzajemnych dostaw między dystrybutorami działającymi w systemie dystrybucji selektywnej.

Czasami trudno jest odróżnić działania łamiące zasady uczciwej konkurencji od naturalnego zachowania się przedsiębiorcy na rynku. Jeżeli np. wszyscy przedsiębiorcy aa określonym rynku równocześnie podnoszą ceny. to może to zarówno wynikać z uzgodnień między nimi. jak i być podyktowane niezależnymi czynnikami (np. wzrostem cen paliw). Takie równolegle zachowanie się przedsiębiorców często występuje na rynkach oligopollitycznych (takich, gdzie funkcjonuje niewielka liczba podmiotów).

Na mocy art. 81 ust. I. TWE zakazane są tylko takie porozumienia, których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego ry nku. W rozumieniu ustawy nie ograniczają konkurencji w sposób istotny porozumienia:

I zawarte przez przedsiębiorstwa, których łączny udział w rynku nie przekracza 10% aa każdym z rynków właściwych - jeżeli porozumienie zostało zawarte między rzeczywistymi lub potencjalnymi konkurentami:

i zawarte przez przedsiębiorstwa, których łączny udział w rynku nie przekracza 15% na I każdym z rynków właściwych - jeżeli porozumienie zostało zawarte między przedsię- I tnorstwami niebędącymi rzeczywistymi lub potencjalnymi konkurentami.

Innym wykroczeniem przeciw zasadom uczciwej konkurencji jest nadużywanie po- I zycji dominującej. Według at. 82 TWE niezgodne z ideą wspólnego rynku i zakazane jest nadużywanie - przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw - pozycji dominującej na wspólnym rynku lub na znacznej jego części, w zakresie, w jakim może to wpływać I na handel między państwami członkowskimi. Nadużywanie takie może polegać w szczególności na:

I narzucaniu w sposób bezpośredni lub pośredni niesłusznych cen zakupu lub sprzeda- I ży albo innych niesłusznych warunków transakcji;

| ograniczaniu produkcji, rynków lub rozwoju technicznego ze szkodą dla konsumentów; I I stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji;

I uzależniuniu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych. które ze względu na swój charakter lub zwyczaje handlowe nie mają związki I przedmiotem tych kontraktów.

W ramach ustaleń dotyczących ochrony konkurencji na wspólnym rynku Unia Europejska zwraca uwagę, by w jednym ręku nie skupiała się zbyt duża siła rynkowa. Służy temu wspólnotowa kontrola koncentracji. Przedmiotem kontroli jest koncentracja, czyli łączenie, przedsiębiorstw. Opiera się ona na założeniu, iż koncentracje o tzw. wymiarze wspólnotowym powinny być oceniane na poziomie wspólnotowym (europejskim), a nie na poziomie poszczególnych państw członkowskich, tak aby żadne przedsiębiorstwo na rynku wewnętrznym nie uzyskało w swoim sektorze pozycji umożliwiającej niekontrolowane i nieograniczone dyktowanie dogodnych dla siebie warunków K co odbywałoby się ze    dla konkurencji I rozwoju przedsiębiorczości.

Zgodnie I treścią rozporządzenia koncentracja następuje, jeżeli:

I dwa lub więcej wcześniej niezależnych przedsiębiorstw dokonuje ły^ir;

•    jedna lub więcej osób kontrolujących jedno lub więcej przedsiębiorstw nabywa u pomocą zakupu papierów wartościowych lub aktywów, w drodze porozumienia lub w jakikolwiek inny sposób, bezpośrednią lub pośrednią kontrolę nad całością lub częściami jednego lub więcej przedsiębiorstw;

•    utworzone zostaje wspólne przedsięwzięcie {joint venture) wykonujące w sposób trwały wszystkie funkcje autonomicznej jednostki gospodarczej.

W praktyce najczęstszą formą koncentracji jest przejęcie kontroli przez jedno przedsiębiorstwo nad drugim. Należy stwierdzać, iż rozporządzenie nie zawiera znikniętej listy sposobów przejęcia kontroli - ważne jest wywieranie decydującego wpływu na dzia-łania innego przedsiębiorstwa. Wpływ ten może polegać na prawach głosu w organach przedsiębiorstwa lub też opierać się na własności aktywów przedsiębiorstwa. Postępowanie zasadnicze kończy się wydaniem decyzji przez Komisję o zgodności lub niezgodności zamierzonej koncentracji z zasadami wspólnego rynku.

9.3 - System HACCP

W celu zapewnienia jak najlepszej jakości produktów spożywczych będących przedmiotem obrotu w rynku wewnętrznym Unii Europejskiej wprowadzono system HACCP. HACCP jest systemem organizacji produkcji i obrotu żywnością wewnątrz firm. służącym zapewnieniu bezpieczeństwa zdrowotnego żywności. Jest to skrót od Hazard Anaiysis and Critical ControI Points, co oznacza Analizę Zagrożeń i Krytyczne Punkty Kontroli. Ma on za zadanie rozpoznanie, ocenę i kontrolę oraz możliwe zapobieganie zagrożenia żywności podczas wszystkich etapów jej produkcji i dystrybucji. W tym przypadku zagrożenie jest rozumiane jako biologiczny, chemiczny lub fizyczny czynnik lub zdarzenie zaistniałe w produkcji pożywienia, który może niekorzystnie wpłynąć na zdrowie konsumenta. System HACCP uznaje się za najskuteczniejszy instrument gwarantujący, że żywność nie ulegnie skażeniu lub zanieczyszczeniu i będzie bezpieczna dla konsumenta.

System HACCP powstał we wczesnym okresie amerykańskiego programu kosmicznych lotów załogowych. NASA. we współpracy z armią amerykańską, chciała w ten sposób zapewnić bezpieczeństwo żywności dla astronautów. HACCP szybko znalazł powszechne zastosowanie w USA. FDA <Food and Drug Administmłion). czyli Administracja Żywności i Leków, w latach 1972-1978 wprowadziła obowiązkową realizację zasad HACCP przez producentów żywności. Pierwsza regulacja, zgodna z zasadami HACCP. została wprowadzona w 1973 roku i dotyczyła producentów żywności konserwowej o niskiej kwasowości. Kolejne regulacje w ciągu następnych lat obejmowały poszczególne ciernen-ty przemysłu spożywczego.

W Europie producenci starali się realizować programy HACCP od połowy 1975 r. Dziś stosowanie tego systemu jest wymagane przez prawodawstwo Unii Europejskiej w produkcji i przetwórstwie żywności. Podstawą prawną do wprowadzenia systemu HACCP jest Dyrektywa Nr 93/43/EEC z 14 czerwca 1993 r.. dotycząca higieny środków spożywczych. Określa ona podejście do spraw jakości i bezpieczeństwa żywności dla wszystkich stron zaangażowanych w proces produkcji żywności. Zgodnie I art. 3 tejże dyrektywy