Re exposure of DSC03203

na Peloponezie. Z dokumentów pałacowych dowiadujemy ais* również o ilościach I rodząjach produktów przeznaczanych bogom na ofiary. Z rachunków wynika, te nąjczęściąj składano bogom zboże, zioła, oliw*;, miód. przedmioty *»• złota i oczywiście zwierzęta. Podczas jednego ze świąt religijnych w Pyloe, jnk odnotowano w rachunkach, na uczcie zgromadziło się ponad 1000 biesiadników.

Do celów kultowych służyły zarówno odrębne budynki poza pnłaccin, Jak i specjalne pomieszczenie wewnątrz niego. Ołtarze stawiano bogom również w megaronie, nąj ważniejszym pomieszczeniu my końskiego pałacu, którego ściany zdobiono często freskami o tematyce mitologiczne*-rei ij-TUnej. Kola megaronu w kulcie musiała się również wiązać z bliżej nam nie znanymi obowiązkami religijnymi władcy.

Państwo czt państwa achajskie? ślady osadnictwa mykeńakiego znaleziono w wielu miejscach w Grecji kontynentalną) i na wyspach Morza Egejskiego. Do najważniejszych ośrodków, poza Mykenami, zaliczyć można leżące również na Peloponezie: Tiryns i IVlos oraz beockie twierdze Teby i Orchomenos. Warto podkreślić że osady mykeńskie nie miały charakteru miejskiego. składały się bowiem tylko z pałace i wzniesionych wokół niego warsztatów oraz pomieszczeń mieszkalnych. Całość sukcesywnie otaczano murami. Ze znanych nam mykeń-słuch ośrodków tytko w Pyłos nie było potężnych murów obronnych.

Świat myfcośski był dosyć jednorodny- Wszędzie mamy do czynienia z podobną kulturą i typem organizacji społecznej z kluczową rolą pałacu. Można by więc przyjąć że w XIV—331 w. p.n.e. istniało państwo achąjskie, rządzone przez władcę Myken, a inne większe ośrodki byłyby siedzibami lokalnych namiestników. Zwolennicy tą teorii powołują się na dokumenty hetyckie zawierąjące informacje o potężnym władcy Ahhąjawa. Powszechnie uważa się, że chodzi w tym przypadku o gwefcieh Acfaajów. Argumentem przeciwko tezie o jednym państwie acługskim jest brak w tabliczkach z Pylos jakichkolwiek wzmianek o zależności tamtejszego pałacu od Myken.

Dosyć powrlmifi przyjmuje się, że w świecie mykeńskim istniało kilka niezależnych ośrodków, które zawierały ze sobą sojusze i w określonych okolicznościach podejmowały wspólne przedsięwzięcia militarne, w rodzaju wyprawy pod Troję, której historyczność. dodajmy, ma podobną liczbę zwolenników co przeciwników.

Upadek kultuhy mykenwej. Pod koniec XIII w. p.n.e. w 6wiecie mykeńskim rozpoczyna się proces destabilizacji, którego efektem było zniszczenie i opuszczenie pałaców. Kryzys spowodowały prawdopodobnie zarówno konflikty wewnętrzne: spory między władcami, bunty ludności niechętnej pałacowej administracji, jak i zewnętrzne, związane z ostatnią fiszą migracji plemion greckich tzw. Dorów.

Napływ ludności doryckiej na tereny objęte wpływami kultury mykeóskwj nie miał jednak, wbrew temu co powszechnie sądzono w przeszłości, cech jednorazowej zbrojnej inwazji. Nie ulega jednak wątpliwości, że dochodziło do licznych konfliktów i starć zbrojnych z władcami mykeńskimi, co potęgowało ogólny chaos.

Tunel w Tfiyneie