Metoda hipsometryczna polega na wypełnieniu kolorami przestrzeni pomiędzy kolejnymi poziomicami. Każdy kolor lub jego odcień określa precyzyjnie przedział wysokości według skali barw zawartej w legendzie mapy. Poziomice oddzielające kolory podpisywane są rzadko, najczęściej ich wartości odczytujemy po sąsiedztwie kolorów. Narastanie intensywności barw przy kolorach ciepłych: żółtym, pomarańczowym, czerwonym powoduje u odbiorcy uczucie wypukłości, natomiast narastanie kolorów zimnych
(seledynowy, zielony) - efekt wklęsłości. Metoda ta stosowana jest do przedstawiania rzeźby na mapach ogólnogeo graficznych i tematycznych.
Witowska .. 12%%
rt-pirś
Wierch 1829 f.
Gubale
Mapą hipsometryczną nazywa się mapę tematyczną rzeźby terenu, na której zastosowano poziomice i barwy dla stref wysokościowych.
\ 2301 punk!y
Javtyina
jaskinie
mm granice państw B— zabudowa
Metoda cieniowania - najczęściej stosuje się cieniowanie w oświetleniu ukośnym, przy założeniu, że źródło światła znajduje się w lewym górnym rogu. W metodzie tej uzyskuje się wprawdzie efekt stromości, ale wysokości można uzyskać wyłącznie z odczytu punktów wysokościowych. Metoda odpowiednia do przedstawiania obszarów o dużych różnicach wysokości. W praktyce stosu-
Mełoda cieniowania
je się też połączenia wymienionych metod: cieniowania
i hipsometrycznej, poziomicowej i cieniowania itp.
Na podstawie rysunku poziomic na mapie można określić:
a) odległość topograficzną (nie uwzględnia rzeźby powierzchni) między dowolnymi punktami na mapie - należy zmierzyć linijką (jeżeli odcinek jest prosty) lub nitką odległość na mapie i przeliczyć ją w skali mapy;
b) odległość rzeczywistą - drogę, którą faktycznie trzeba pokonać w terenie, by wejść od podstawy wzniesienia na szczyt;
c |
AB - odległość topograficz- |
na | |
h |
h - różnica wysokości |
AC - odległość rzeczywista | |
a - średnie nachylenie (spa- | |
B |
dek) |
Odległość rzeczywistą obliczamy z twierdzenia Pitagorasa: AC2 = h2 + AB2 Należy pamiętać, aby obie wielkości: AB oraz h miały to samo miano.