Lidia Klaro-Celej
Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń Warszawa
Każdy z rodziców ma oczekiwania wobec edukacji swojego niepełnosprawnego dziecka. Wielu z nich marzy, aby było „normalnie”, tzn. aby była to szkoła ogólnodostępna, z przedmiotami nauczania takimi, które były w ich szkołach, z zadawanymi lekcjami, podręcznikami i treściami nauczania takimi samymi, jakie przerabiają wszyscy uczniowie, z typową atmosferą szkoły. Inni pragną, by ich dziecko uczyło się koniecznie w szkole integracyjnej. Część rodziców godzi się od razu na szkołę specjalną, inni dojrzewają do tej myśli przez kilka lat.
Uczniowie niepełnosprawni intelektualnie w stopniu umiarkowanym lub znacznym, zgodnie z obowiązującym prawem oświatowy (Ustawa o systemie oświaty), mają możliwość, tak jak pozostali uczniowie niepełnosprawni, nauki w szkole ogólnodostępnej, integracyjnej lub specjalnej. Należy jednak pamiętać, że możliwości edukacyjne tej grupy uczniów są często bardzo ograniczone z racji występujących zaburzeń w rozwoju psychofizycznym. Niepełnosprawność intelektualna jest stanem, który trwa, a nie chorobą, która mija. Dysfunkcje dotyczą zarówno rozwoju ruchowego, jak i procesów poznawczych, często determinowanych nieprawidłowym funkcjonowaniem struktur anatomicznych mózgu. U uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym występują m.in.: wady i dysfunkcje narządów zmysłów, dominuje uwaga mimowolna, pamięć jest nietrwała (głównie mechaniczna), przeważa myślenie kon-kretno-obrazowe, brak zdolności dokonywania operacji logicznych oraz trudności w tworzeniu pojęć abstrakcyjnych. Uczniowie bardzo często doświadczają trudności w porozumiewaniu się werbalnym, dlatego wielu z nich korzysta ze wspomagających i alternatywnych metod komunikacji (AAC). Rozwój fizyczny jest również często opóźniony i nieharmonijny. Współistnienie wrodzonych wad rozwoiowvch i różnorodnych chorób noełebia deficyty wzrastania. Każda osoba