s369

Podstawowe narzędzia programistyczne W

3.    Kolejnym miejscem, w którym można znaleźć dodatkowe wskazówki, jest podkatalog źródłowego drzewa katalogów o nazwie doc lub Documentation (pamiętaj, że Linux rozróżnia duże i małe litery w nazwach katalogów).

4.    Główny katalog źródłowego drzewa katalogów powinien zawierać plik o nazwie Makefile. Jest to skrypt dla programu make, umożliwiający automatyczne skompilowanie i zainstalowanie programu. Skrypty Makefile często zawierają komentarze (linijki zaczynające się od #), opisujące kolejne operacje i umożliwiające wprowadzenie zmian w procesie instalacji.

Po zaznajomieniu się z opisanymi wyżej informacjami jesteśmy gotowi do pierwszej

kompilacji programu.

Kompilowanie programu

1.    O ile dokumentacja nie zaleca innej czynności, wpisz make. make przystąpi do kompilowania programu. Proces kompilacji może wymagać uruchomienia procesora tekstu (np. TeX) do sformatowania instrukcji obsługi oraz innych programów umożliwiających utworzenie stron podręcznika lub dodatkowej dokumentacji. Jeżeli kompilacja zatrzyma się z komunikatem o błędzie, prawdopodobnie przeoczono jakąś ważną opcję w pliku Makefile lub innym pliku konfiguracyjnym. Przeczytaj jeszcze raz dokumentację i sprawdź co jest potrzebne do instalacji programu. Czasem konieczna może okazać się ingerencja w pliki nagłówkowe lub uruchomienie make z opcją config albo ewentualnie skryptu cor.figure. Pamiętaj o usunięciu niepotrzebnych plików przez wpisanie make c.ean.

2.    Jeśli make zakończy działanie sukcesem, wówczas w źródłowym drzewie katalogów programu znajdziesz jeden lub więcej plików wykonywalnych, które możesz na próbę uruchomić. Większość skryptów Makefile umieszcza kopię ostatecznej wersji programu w katalogu głównym drzewa źródłowego, aczkolwiek nie jest to regułą więcej o umiejscowieniu plików wykonywalnych dowiesz się czytając dokumentację i pliki readme.

3.    Uruchom program. Sprawdź, czy jego funkcjonowanie pokrywa stę z oczekiwaniami i czy wszystkie opcje działają prawidłowo.

4.    Po przetestowaniu programu lub po otrzymaniu potwierdzenia poprawności jego działania od użytkowników, możesz zainstalować go w katalogu docelowym. Służy do tego polecenie make inscali (niektóre programy zamiast nake in3tall wykorzystują skrypt instalacyjny umieszczony w katalogu głównym drzewa źródłowego). Wpisując make install musisz pracować na koncie administratora, ponieważ instalacja programów zazwyczaj wiąże się z dopisaniem nowych plików do katalogów /bin, /usr/bin i /usr/local/bir..

Należy pamiętać, ze szybka i bezproblemowa instalacja nowego programu wymaga

wcześniejszego zaznajomienia się z jego dokumentacją! Sam proces wydaje się być skom-