S6300515

■    MBDUOMA

wiłn* w przypadku dodatniego wyniku m nosicielstwo CM V u dawcy (dodatni I u 80% populacji), a ujemnego u biorcy. Dodatkowo jako profilaktyk* zakażenia I Pneumocyttis corinu notowany jen dożywotnio tritnctopnm - solfametoksatoł (BtseptoT) przez 3 dni w tygodnia

l    W durne pooperacyjnym wykonuje się okresowo badania serologiczne w kie*

I runku CMV. EBV. a w trakcie kontrolnych bronchofiberoskopu pobiera się a spiral na bakterie, wirusy S grzyby.

Rehabilitacja

Fizjoterapia we wczesnym okresie pooperacyjnym ma na celu polepszenie wydolności fizycznej pacjenta. W jej wyniku optymalizuje się wydalanie wydzieliny oskrzelowej oraz rozprężenie płuc, poprawia stosunek wentylacji do przepływu, następuje zakończenie wentylacji za pomocą respiratora, poprawia ekonomia oddychania, a w rezultacie następuje wczesne uruchomienie i usamodzielnienie chorego U /ai limitowanego chorego stosuje się drenaż ułożeniowy, ewentualnie ręczną hiper wentylację z lub bez drgań w czasie wydechu, jak również regularne odsysanie cewnikiem, aby otworzyć niedodmowe obszary płuc. W miarę możliwości ekstubuje się chorego jak najwcześniej. U rozintubowanego pacjenta należy przedsięwziąć następujące kroki:

-    odpowiednie nawilżanie gazów wdechowych, inhalacje roztworem soli fizjologicznej;

-    zmuszanie do wydalania wydzieliny;

-    ciągle dodatnie ciśnienie w drogach oddechowych CPAP (w pojedynczych przypadkach także ciśnieniowe wspomaganie wdechowe) w celu zwiększenia czynnościowej pojemności zalegającej (fututional residua eapacity - FRC), poprawa wymiany gazowej, zmniejszenie pracy oddechowej; prawidłowo przeprowadzana terapia aerozolowa cząsteczkami o wymiarach 5-10pm przy spokojnym spontanicznym oddychaniu bez koócowo wdechowej przerwy - unikanie zasiedlania zespolenia oskrzelowego przez drobnoustroje;

-    stopniowe czynnościowe uaktywnianie chorego - rozpoczynając od biernych i czynnych ruchów kończyn, zmian ułożenia, aż do ćwiczenia chodu - pod kontrolą parametrów hemodynamicznych, właściwego natlenienia, we współpracy z pielęgniarkami

Po przeniesieniu chorego na oddział torakochirurgiczny kładzie się nacisk na samodzielne przeprowadzanie treningu wytrzymałościowego, fizjoterapię dróg oddechowych bez lub z nadzorem terapeuty. Osobno rozwiązuje się problemy porażeń, polineuropatn, obchodzenia się z rurką tracheostomijną i odzwyczajanie chorego od niej. Inne zadania to:

-    odzwyczajanie od okularów tlenowych;

-    wdrażanie ekonomicznego sposobu oddychania w spoczynku i podczas wysiłku;

samodzielne i prawidłowe przeprowadzanie inhalacji i toalety oskrzeli;

-    poptwi luchomołci. nczegiBmc kończyn górnych;

-    stabilna potuwi i pewny chód,

* wmodtklnt pntpłowidmuf fwart siłowych i wytrzymałościowych-.

-    uczenie prawidłowego toru oddycham*-.

-    umicjętnotć samodzielnej oceny obciążenia wysiłkiem z i bez kontroli para-

metrów życiowych.

Z racji ograniczonego miejsca w niniejszej publikacji me opisano szczegółów bardzo ważnej opieki i terapii psychologicznej przed i po zabiegu przeszczepu płuc, któro powinna się opierać na stałej współpracy z psychologiem wyspecjalizowanym w opiece nad chorymi po transplantacjach narządów oraz na wsparciu rodziny. Potencjalni biorcy spełniający kryteria medyczne, którzy aie rokują współpracy z personelem leczącym po transplantacji, tą usuwani z listy oczekujących na przeszczep.

Wybrane powikłania po przeszczepie

Ostry odrzut przeszczepu występuje u 76-92% chorych w ciągu pierwszego roku od zabiegu. Klinicznie przypomina infekcję górnych dróg oddechowych: kaszel, duszność, stany podgorączkowe, osłabienie. Radiologicznie jest trudny do zróżnicowania z pierwotną niewydolnością przeszczepu PGD łub wirusowym zapaleniem płuc. Po trzech miesiącach od przeszczepu nie ma żadnych zmian radiologicznych w przypadku ostrego odrzutu. Tomografu komputerowa wysokie; rozdzielczości jest również mało przydatna diagnostycznie Najczulszym wskaźnikiem ostrego odrzutu pozostaje spirometria wykonywana codziennie w domu przez pacjenta. Spadek o 10% wartości FEV, i FVC wymaga dokładnej oceny. Potwierdzeniem ostrego odrzutu jest bronchofiberoskopowa biopsja tkanki płucnej. Histologiczna klasyfikacja odrzutu płuca polega na ocenie nacieków okołonaczyniowych (cecha A, A₀-A*) oraz okołooskrzelowych (cecha B,Bo-BJ. Dwuetapowe leczenie polega na podaniu dożylnie bolusu metyloprednizolonu 10-15 mg/kg/d przez 3 dni ze stopniową redukcją dawki w ciągu 2-3 tygodni, a następnie na modyfikacji podstawowego leczenia immunosupresyjnego - zwiększenie dawki lub zmiana leku.

Przewlekły odrzut przeszczepu - jego wyrazem w płucach jest zarostowe zapalenie oskrzelików (bronchiolitis obłiterans syndrome - BOS) - przejawia się zmniejszaniem światła drobnych oskrzelików, powodując spadek wartości PEV_)a Zarostowe zapalenie oskrzelików można rozpoznać po wykluczeniu innych przyczyn, takich jak ostry odrzut, infekcja, zwężenie zespolenia. Przyczyna powstawania BOS nie jest dokładnie poznana, ale przyjmuje się, że każdy epizod ostrego odrzutu zwiększa ryzyko jego powstania. Ponadto płuca po przeszczepie są odnerwkme. chory nie posiada odruchu kaszlu, często dochodzi do powstania choroby reftuksowej przełyku, a te 3 czynniki razem powodują częste aspiracje treści pokarmowej do przeszczepionych płuc; co sprzyja przewlekłym stanom zapalnym oskrzeli-ków. Rozpoznanie BOS ustala się na podstawie badania histologicznego bioptatu