Scan10091

USUWANIE OWŁOSIENIA Z KLATKI PIERSIOWEJ

ROZMIAR ELEKTROD

SUBSTANCJA PRZEWODZĄCA

SIŁA PRZYŁOŻENIA ŁYŻEK

resuscytacyjnego mogą być w stanie wygenerować siłę nacisku 8 kG.

UŁOŻENIE ELEKTROD

J

Ryc. 8.1. Standardowe ułożenie elektrod przy defibrylacji

Polska Rada Resuscytacji

Rozdział 8. Defibrylacja

wet do 150 Q, redukując do połowy dostarczaną energię i tym samym zmniejszając szanse powodzenia defibrylacji. Na impedancję transtorakalną wpływają: jakość kontaktu elektrod ze skórą, wielkość elektrod lub łyżek, substancja przewodząca pomiędzy łyżkami a skórą, siła nacisku na łyżki i faza wentylacji. Obecność na klatce piersiowej pacjenta plastrów zawierających leki może uniemożliwić dobry kontakt elektrod defibrylatora ze skórą, i spowodować powstanie łuku elektrycznego i oparzeń, jeśli łyżki lub elektrody umieści się ponad plastrami. Należy je usunąć i przetrzeć skórę do sucha przed umieszczeniem elektrod i rozpoczęciem defibrylacji.

U pacjentów z owłosioną klatką piersiową często trudno jest uzyskać dobry kontakt elektrod ze skórą. Zwiększa to impedancję, redukuje skuteczność defibrylacji i może powodować oparzenia na klatce piersiowej pacjenta. Jeśli dostępna jest golarka, należy szybko usunąć owłosienie w miejscu przyłożenia elektrod, ale nie powinno to opóźniać defibrylacji.

Całkowita powierzchnia obydwu elektrod powinna wynosić co najmniej 150 cm². Większe elektrody maja mniejszą impedancję, ale nadmiernie duże elektrody mogą prowadzić do zmniejszenia przepływu energii przez mięsień sercowy. Do wykonania defibrylacji u osób dorosłych używa się z dobrym skutkiem zarówno łyżek jak i samoprzylepnych elektrod o średnicy 8-12 cm.

W przypadku użycia łyżek preferuje się użycie podkładek żelowych, a nie żelu z powodu potencjalnej możliwości rozlania się go pomiędzy łyżkami, stwarzając zagrożenie powstania iskry. Nie należy stosować klasycznych elektrod bez materiału przewodzącego, ponieważ mają one wysoką impedancję i mogą spowodować głębsze oparzenia skóry. Nie należy również używać żelu medycznego o niskim przewodnictwie (np. żel do USG).

Jeśli używa się łyżek, należy je mocno przycisnąć do ściany klatki piersiowej. Redukuje to impedancję poprzez zapewnienie lepszego kontaktu pomiędzy elektrodą i skórą oraz zmniejsza objętość klatki piersiowej. Osoba obsługująca defibrylator powinna zawsze mocno przyłożyć łyżki z optymalną siłą 8 kG dla osób dorosłych. Tylko najsilniejsi członkowie zespołu

88 ALS

Nie prowadzono dotychczas badań z udziałem li oceniających wpływ ułożenia elektrod jako czynn determinującego ROSC lub przeżycie w zatrzym krążenia w mechanizmie VF/VT. Natężenie przef wającego przez mięsień sercowy w trakcie defibiy* cji prądu jest największe, jeśli pomiędzy elektroda^ znajdzie się okolica serca objęta migotaniem (np. H mory w VF/VT, przedsionki w migotaniu przedsionków). Dlatego optymalne ułożenie elektrod może być inne w przypadku arytmii komorowych i przedsionkowych.

W przypadku próby defibrylacji pacjenta z VF/VT, standardową procedurą jest ułożenie jednej z elektrod po prawej stronie górnej części mostka, poniża obojczyka. Elektroda koniuszkowa jest umieszczani w linii środkowopachowej, w przybliżeniu na wysokości odprowadzenia V₆ EKG lub kobiecej piersi, nie nad tkanką gruczołu piersiowego. Ważne aby ta elektroda była ułożona wystarczająco boc: (ryc. 8.1). Elektrody są oznaczone jako dodatnia i ujemna, każda z nich może być umieszczona w którejkolwiek z obydwu pozycji. Inne dopuszczał-ne ułożenie łyżek obejmuje:

•    ułożenie obydwu elektrod na bocznych ścianacn klatki piersiowej, jedną po prawej, a drugą po le| wej stronie w linii środkowopachowej;

•    jedna elektroda z przodu w lewej okolicy przeć* cowej, a druga do tyłu od serca tuż poniżej lew^ łopatki.