Podstawowe zabiegi resuscytacyjne
u osób dorosłych wykonywane
przez ratowników przedmedycznych Dodatek
Rozdział ten zawiera wytyczne prowadzenia zewnątrzszpitalnych podstawowych zabiegów resus-cytacyjnych (BLS) u osób dorosłych przez ratownika przedmedycznego. Podstawowe zabiegi resuscytacyjne oznaczają, iż nie wykorzystuje się sprzętu innego niż środki ochrony osobistej.
Fakt częstego występowania przerw w prowadzeniu uciskania klatki piersiowej oraz ich związku z redukcją szans poszkodowanego na przeżycie jest dobrze udokumentowany. „Idealnym" rozwiązaniem jest ciągłe uciskanie klatki piersiowej podczas niezależnie prowadzonej wentylacji. Jest to możliwe, kiedy poszkodowany ma ostatecznie zabezpieczone drogi oddechowe, zagadnienie to omówiono w rozdziale 5 i 6. Prowadzenie RKO wyłącznie uciskając klatkę piersiową jest kolejnym sposobem na zwiększenie liczby wykonanych ucisków i z definicji wyeliminuje przerwy. Taki sposób jest efektywny jedynie w ograniczonym czasie (ok.
5 min) i nie jest zalecany jako standardowy sposób postępowania w pozaszpitalnym zatrzymaniu krążenia.
Aby odzwierciedlić większe znaczenie uciskania klatki piersiowej i dokonać próby zmniejszenia liczby i czasu trwania przerw wprowadzono do wytycznych BLS następujące zmiany:
1) Zatrzymania krążenia rozpoznaje się, jeśli osoba poszkodowana nie reaguje i nie oddycha prawidłowo.
2) Należy nauczać ratowników, aby umieszczali dłonie na środku klatki piersiowej, a nie tracili czasu używając metody polegającej na identyfikacji łuku żebrowego.
3) Każdy oddech ratowniczy należy wykonać w ciągu 1 sekundy, a nie 2 sekund.
4) Stosunek ucisków klatki piersiowej do wentylacji dla dorosłych osób, u których wystąpiło NZK to 30 : 2. Ten sam schemat jest stosowany u dzieci, jeśli zabiegi wykonywane są przez ratownika przedmedycznego.
5) U osób dorosłych należy pominąć dwa początkowe oddechy ratownicze i wykonać 30 uciśnięć klatki piersiowej natychmiast po stwierdzeniu zatrzymania krążenia.
W celu ułatwienia nauczania i przyswajania wiedzy w tym zakresie sekwencja wykonywanych czynności została uproszczona. W niektórych przypadkach uproszczenie zostało oparte na ostatnio opublikowanych doniesieniach, w innych zaś nie było wystarczających dowodów na to, iż poprzednia, bardziej skomplikowana sekwencja, miała pozytywny wpływ na przeżycie.
Do wytycznych wprowadzono również inne zmiany.
W szczególności zezwolono na niewykonywanie oddechów ratowniczych, jeśli ratownik nie jest w stanie lub nie chce ich prowadzić. Dowiedziono, iż niechęć do podejmowania wentylacji metodą usta-usta pomimo braku zagrożenia powstrzymuje wielu potencjalnych ratowników od jakiejkolwiek formy resuscytacji. W takich okolicznościach wytyczne zachęcają do prowadzenia jedynie uciskania klatki piersiowej.
Wytyczne opublikowane w roku 2000 wprowadziły koncepcję sprawdzania „oznak krążenia” . Zmianę tą wprowadzono na podstawie dowodów wskazujących na fakt, iż opieranie się na ocenie tętna na tętnicy szyjnej w celu zdiagnozowania zatrzymania krążenia jest zawodne i czasochłonne. Zazwyczaj, chociaż nie zawsze dotyczy to sytuacji, kiedy ocena ta jest prowadzona przez osobę nie związaną z ochroną zdrowia. Kolejne badania pokazały, iż sprawdzanie oddychania nie jest niezawodnym sposobem oceny zwłaszcza, że często agonalne westchnięcia są interpretowane jako prawidłowe oddychanie. W Wytycznych 2005 brak oddechu u osoby, która nie reaguje, wciąż jest uznawane za główny objaw zatrzymania krążenia. Podkreśla się również potrzebę rozpoznawania agonalnych westchnięć jako kolejnego wskazania do podjęcia RKO.
Ostatnią zmianą jest stwierdzenie, iż prowadzenie uciskania klatki piersiowej jest męczące. Obecnie zaleca się, iż jeśli w miejscu zdarzenia obecny jest więcej niż jeden ratownik, powinni się oni zmieniać (z jak najkrótszymi przerwami) co 2 minuty w celu uniknięcia zmęczenia i utrzymania jakości prowadzonych czynności.
Na podstawowe zabiegi resuscytacyjne składa się następująca sekwencja czynności (ryc. A1):
1. Upewnij się, czy poszkodowany, wszyscy świadkowie zdarzenia i ty jesteście bezpieczni.
ALS 193
Europejska Rada Resuscytacji