ScannedImage 32

32 NIEZKAN7 ŚWIAT @

♦    Ludzie, których znamy i cenimy

♦    Ci, których podziwiamy

♦    Współpracownicy Nieznanego Świata

♦    Nasi Przyjaciele    __L.

aleria portretów NS

- pisarz, reportazystaTautor licznych książek, w tym m.in. Pod klątwą kapłanów i Przeklęte łzy Słońca oraz filmu dokumentalnego Inkowie w Polsce

^ Federacja Damanhur udostępnia m.in. w intemecie publikacje 31 na temat fizyki przejściowej, które nie brzmią bezsensownie. Jednak wspomniane materiały są bardzo nieprecyzyjne. Wynika z nich, że wędrówki w czasie odbywają się przez manipulacje wymiarami w hiperprzestrzeni. Wewnątrz kabiny transferowej dokonuje się rodzaj skręcania wymiarów hiperprzestrzeni, dzięki czemu podróżnicy zostają przeniesieni w inne wymiary, być może w naszą rzeczywistość z innego czasu.

Inne relacje są już całkiem szalone i mówią np. o instalacjach selfickich (żywych) lub sferoselfickich (na pół żywych). Wypowiedzi te niekiedy są ze sobą sprzeczne i nie wiadomo np.,

czy transportowane są tylko dusze, czy także ciała podróżników.

Najbardziej znana legenda dotycząca podróży w czasie pochodzi z projektu Monatauk, o którym piszemy szerzej w naszej książce Dziedzictwo Avalonu (Warszawa 1997 r.). Chodziło tam o sprzężenie człowiek-maszyna, dzięki któremu duchowe energie człowieka przenoszono na komputer. Raport z tego projektu pozostaje w ścisłym związku z eksperymentami nad kontrolą umysłu. Jednak wszystko to należy traktować z najwyższą ostrożnością.

To tylko mały wycinek z dziwnych publikacji dotyczących tematu podróży w czasie, który być może zachęci zainteresowanych czytelników do własnych poszukiwań. Temat okazuje się bowiem niewyczerpany i nikt nie wie, jakie czekają nas tu niespodzianki.

Tłumaczenie:

panina    £

W następnym numerze: Podróże w czasie w pierścieniu

światła.

Konwencja mentalna

Ojciec Zająca, niczym rodzic Małego Rycerza, biorąc pod uwagę nikczemny wzrost, strachliwość swojego potomka oraz inne cechy, które nie dodawały mu splendoru, wykształcił go na uzdrowiciela, aby pozostałe zwierzęta miały doń należyty szacunek. Zając zdobył w ten sposób ogromną wiedzę, znał homeopatię, zioła, umiał robić wyciągi, obracał w łapach kulki energii, którą uśmierzał rozmaite bóle. Wszyscy w okolicznym lesie wiedzieli, że kiedy tylko pojawi się problem ze zdrowiem, myśliwy postrzeli, albo noga wpadnie w sidła czy wnyki - Zając pomoże i z biedy wyciągnie.

Kością iv gardle

Sława uzdrowiciela z Małego Lasu dotarła do Dużego, potem zaś do Wielkiego, w którym rezydował Jego Wysokość Lew. Król koniecznie chciał zobaczyć kogoś, kto uzdrawia, głównie zaś sprawdzić, czy to prawda, a nie plotka jedynie, i przy okazji oduczyć jakiegoś tam Zająca, żeby sobie nie wyobrażał za wiele, ponieważ gówniarzom twierdzącym, że wiedzą więcej i więcej rozumieją, wywyższać się nad króla absolutnie nie uchodzi.

Żegnany bez optymizmu przez współziomków uzdrowiciel udał się do Wielkiego Lasu, gdzie przyjęto go z honorami, zakwaterowano, wciągnięto na listę do stołówki i kazano czekać na audiencję. Ponieważ król był zajęty polowaniem, w oczekiwaniu na jego powrót Zając starał się, jak umiał, pomagać zdegenerowanym popaprań-com z dworu, którzy, już to za autentyczną potrzebą, już to przychodząc na przeszpiegi - gremialnie go odwiedzali. Zwłaszcza zaś ci, którzy byli odpowiedzialni za zdrowie króla.

Kiedy Lew powrócił, na biurku zastał pokaźny stosik informacji, przestróg, donosów oraz skarg i wniosków. W owych pismach Zając jawił się jako skończony szachraj, ewidentny wyłudzacz pieniędzy i szarlatan, który za pomocą niesprawdzonych naukowo metod próbuje zmieniać stan zdrowia z gorszego na lepszy.

Król zwołał areopag Starszych, w obecności których Zając miał przedstawić swoje umiejętności. Nim zdołał dojść do głosu - zarzucono go pytaniami, każąc pod srogim spojrzeniem władcy odpowiadać tylko „tak" lub „nie”:

-    Czy używasz do leczenia pijawek? - Nie - brzmiała odpowiedź.

-    Czy podajesz antybiotyki? - Nie.

-    Czy pobierasz krew? - Nie.

-    Czy, aby zakwalifikować się na leczenie u ciebie, trzeba czekać kilka miesięcy? - Nie.

-    Czy są zapisy? - Nie.

-    Czy masz zgodę na zbieranie ziół na łące? - Nie.

-    Czy pobierasz opłaty? - Nie.

-    Czy odprowadzasz składki do cechu? - Nie.

I tak dalej i tak dalej.

-    Ale w ogóle mówisz, że leczysz? - Tak.

Buchnął gromki śmiech, bo jakże można leczyć bez używania pijawek, bez antybiotyków, bez składek, bez kasy, bez czekania. Wszak nie ma to zupełnie racjonalnego uzasadnienia. Co zaś nieracjonalne - to wśród normalnych zwierząt nie do przyjęcia.

-    Pozwólcie, że Wam pokażę, co potrafię. Ty, Królu, cierpisz na podagrę, twoja małżonka - na bóle głowy, marszałek dworu ma chore serce, a generał wątrobę. Mogę wam pomóc...

Wściekli się król i dwór za tak jawne obnażenie ich dolegliwości. Osadzili Zająca w areszcie, w którym po kolei odwiedzali go dworscy notable, przynosząc dobre jedzenie i prosząc o pomoc w zdrowotnych kłopotach.

Kiedy zaś w końcu ogłoszono wyrok skazujący Zająca na śmierć -zabrakło sprawiedliwego, który by się za nim ujął. Pech chciał, że gdy go ścięto i podano w śmietanie na królewski stół, Lew zadławił się jedną z zajęczych kości. Niestety, żaden z nadwornych lekarzy nie potrafił nic zrobić, mimo iż stosowali rozmaite procedury, unijne nawet.

-    Wołać tu tego pieprzonego Zająca - wychrypiał wówczas król, zapominając o oczywistej rzeczywistości, dlaczego się zadławił.

I padł martwy.

Ale głupota, co? Żeby takie bzdury wypisywać. Usprawiedliwia mnie tylko Prima Apńlis, kiedy każdemu wszystko wolno.