ScannedImage 32

Ryc. 50. Schemat sytuacji podczas nabożeństwa w tipi:

1 — przywódca kultowy; 2 — przywódca dobosz; 3 — strażnik ognia; 4 — wachlarz; 5 — bęben; 6 — grzechotka; 7 — laska przywódcy kultowego; 8 — gwizdek; 9 — ołtarz; 10 — peyot--fetysz; 11 — „peyotowa droga**; 12 — popioły; 13 — ognisko; 14 — pogrzebacz; 15 — wiadro z wodą; 20 — naczynie z kukurydzą; 17 — naczynie z owocami; 10 — naczynie z mięsem; 19 — sznur oddzielający wiernych od kultowej części tipi; 20 — sterta drewna opalowego; 21 — ściana tipł-świątyni; mężczyzna; kobieta; <5 chłopiec; $ dziewczynka wstępnych założeń ten odważny reformator religijny zwrócił się do renomowanego prawnika, F. H. Johnsona, dzięki pomocy którego udało mu się zalegalizować na mocy stanowych praw Oklahomy „Kościół Pierworodnego Indian Oto”. To doniosłe w dziejach Indian i peyotyzmu zdarzenie miało miejsce 8 grudnia 1914 r. Umowa o utworzeniu nowej organizacji

religijnej podpisana została w miejscowości Red Rock w Oklahomie przez Sekretarza Stanu Beniamina F. Harrisona i Jonathana Koshiwaya. Dokument ten uwierzytelniło swymi podpisami 410 innych peyotystów, zgłaszających tym samym akces do nowopowstałego kościoła.

Liturgia „Kościoła Pierworodnego Indian Oto” różniła się nieco od rytuału kultywowanego przez niestowarzyszone gminy peyotystyczne Indian Wielkich Równin i Prerii. Rozbieżności te były głównie rezultatem ideologicznych wpływów mormonów i Badaczy Pisma Sw. Dotyczyły one przede wszystkim kwestii zakazu palenia tytoniu, co było przecież sprzeczne z obowiązującą na tych terenach obrzędowością peyotystyczną. Indianie Oto, pragnąc z jednej strony przestrzegać norm zapożyczonych ze zreformowanego chrześcijaństwa, z drugiej zaś — nie zmieniać zbytnio najistotniejszych momentów tradycyjnego rytuału, wybrnęli z tego dylematu wprowadzając do nabożeństwa _w_miejsce tytoniu — cedrowe liście. Zasady tej nie przestrzegano jednak zbyt długo i wkrótce większość peyotystów skupionych wokół „Kościoła Pierworodnego Indian Oto”, m. in. także sam Koshiway, wycofała się z głoszonego do niedawna twierdzenia, iż palenie tytoniu — to niemiły Bogu, grzeszny nałóg. Jedynie niewielka liczebnie, ale za to niezwykle purytańska grupa peyotystów ze stanu Kansas nie podporządkowała się tym zmianom i utrzymała w mocy prohibicję na tytoń.

Obecnie „Kościół Pierworodnego Indian Oto”, działający na terenie Oklahomy, nie różni się niczym szczególnym od powstałego w kilka lat później „Tubylczego Kościoła Amerykańskiego” i rzec można, iż stanowi on tylko jego lokalne odgałęzienie ²⁰.

Nieco wcześniej, bo w roku 1909 peyotyści z plemienia Winnebago założyli własną organizację religijną, którą nazwali „Związkowym Kościołem Zjadaczy Meskalu” (Union Church of Mescal-Eaters). Sekta ta nie zdobyła sobie jednak aprobaty władz i w efekcie nie została oficjalnie zalegalizowana. Mimo tego niepowodzenia ruch peyotystyczny w tym okresie coraz bardziej umacniał swe pozycje wśród ludności indiańskiej, dążąc nieustannie do stworzenia własnej struktury organizacyjnej. Rezultatem tych usiłowań była faza tworzenia się wielu lokalnych, na ogół jeszcze plemiennych kościołów peyotystycznych. Wśród wymienionych już organizacji religijnym 'i Indian Oto i Winnebago w tym samym mniej więcej czasie ukształtował się również kościół Omahów zwany przez nich „Kościelnym Braterskim Związkiem Amerykańskich Indian” (American Indian Church Brother Association). Z podobną inicjatywą wystąpili także Indianie Kiowa, którzy powołali do życia tzw. „Zjednoczony Amerykański Kościół Kiowów” (Kiowa United American Church) ^ał.

» La Barre, 1938, s. 167-169. ¹¹ Tamże, s. 170.