Skanowanie 13 11 08 30 (20)

może zrekonstruować dialektyczne badanie zależności między pojęciami. Rzeczy⁷ zmysłowe zawdzięczają swoją „zmysłowość” i indywidualną tożsamość, uczestnicząc w określonych ideach. Idee, choć opisywane jako jedności, nie sa^ absolutnie proste, i też są mieszaniną bycia nieokreślonego i tego, co nadaje im określoną tożsamość. Idee uczestniczą w metaideach, zwanych liczbami idealnymi, oraz w ideach nadrzędnych rodzajów, dzięki którym sa^ tożsame ze sobą i różne w stosunku do innych idei¹ u

7. Mechanizm formotwórczy pryncypiów w świecie zjawiskowym i w rzeczywistości ludzkiej. Złożona struktura rzeczywistości konstytuuje się z kooperacji Jedna i Diady. Na każdym poziomie bycia Jedno określa, utwierdza i rozgranicza byty z Nieokreślonego Wielkiego i Małego Diady. Jednakże w⁷ naznaczonym zmiennością świecie fenomenów sprawcze moce drugiego pryncypium mają swoja^ specyfikę. We wszystkich obszarach bycia, poza światem zmysłowym, Diadajako ontyczny operator nieskończonej i nieokreślonej replikacji i diarezy oraz jako źródło gradacji bytów jest niejako zakrzepła w stanowieniu bytów. W rzeczywistości zmysłowej jej zdolność po-wielania i po-dzielności jest żywa, mobilna, in statu nascendi i może objawiać się jako przyczyna de-formacji, w postaci prze-sady, nie-doboru, nad-miaru, de-strukcyjnego roz-kładu. Dzieje się tak dlatego, ponieważ ze swojej natury pozbawiona miary (umiaru) w mocy pomnażania (powiększania, pomniejszania). Dopiero interwencja (nadzór) Jedna nad procesem rozmnażania, rozrostu pozwala przezwyciężyć nadmiar lub niedomiar, przez wyznaczanie stosownych granic powodujących zrównoważenie i wyrównanie. Tylko w^; świecie zjawiskowym Diada w swych algorytmach multiplikacji i gradacji ujawnia jeszcze jedno oblicze własnej wewnętrznej dualności; mianowicie dwoistość swoich skutków, które mogą być kwalifikowane jako dobre lub złe. Jej kreatywna moc jest czynnikiem pozytywnym (konstruktywnym), ale w⁷ pewnych granicach, które sama nie jest w stanie zakreślać. Pomnażanie i wprost mogą być wartościowane dodatnio jako rodzaj wzbogacenia i doskonalenia. Jednakże poza pewmą^ granicą (miarą, lub normą) rozrost przechodzi w⁷ przerost, nadmiemość, przesadę, przesyt, które deformują ład i harmonię. Diada działając w izolacji (bez normatywnego wykładu Jedna) ciążyłaby ku stanom ocenianym jako negatywne. Z tych powodów⁷ Diadę uznano za źródło zła, Jedno zaś powiązano z Dobrem samym. Diada jest przyczyną zła w⁷ świecie zmysłowym w⁷ sw'ej funkcji pozbawiania tego, co pozytywne i unormowane, czyli do eliminacji obecności w bycie Dobra-Miary. Zło samoistne, „niezmieszane” (akraton), nie istnieje, jest tylko brakiem (ubytkiem) dobra.

¹⁹ Nie można zrozumieć niektórych twierdzeń nauk niepisanych bez znajomości metamatematycznej teorii liczb, jaka w nich obowiązuje. Za pitagorejczykami Platon przyjmował, że liczba nie jest miara iiczebności zbiorów, jak definiuje ją Arystoteles, Euklides i współczesna matematyka, ale jako pierwotna relacja. Z tego pow'odu pojawiają się w' ontologii Platońskiej liczby ideaine, które są czymś innym niż liczby matematyczne. Bez koncepcja liczby jako relacji tajemniczo brzmi jednego z najważniejszych twierdzeń nauk niepisanych (przytoczone wyżej), że idee są liczbami (idealnym). Bynajmniej nie głosi ono, że idee mają jakąś „cyfrową” naturę wewnętrzną. Generalnie jest ono skrótem myślowym, komunikującym że zewnętrzne stosunki między ideami i szerzej między wszystkimi „będącymi” dają się przedstawić jako całościowa sieć relacji wyrażanych matematycznie, czyli liczbowo.

21