skanuj0001,5

NA PODSTAWIE PODRĘCZNIKA:    ..

„Ćwiczenia laboratoryjne z wytrzymałości materiałów"

I -RACA ZBIOROWA POD REDAKCJĄ MIROSŁAWA BANASIAKA PWN WARSZAWA 1985

PRÓBA SCISLA ROZCIĄGANIA METALI

WPROWADZENIE

Oprócz określonych i omówionych w ćwiczeniu I podstawowych wielkości wytrzymałościowych, takich jak wytrzymałość na rozciąganie, wyraźna granica plastyczności oraz wielkości plastycznych (wydłużenie i przewężenie) w praktyce niezbędna jest znajomość innych wielkości charakteryzujących dany materiał, a mianowicie:

modułu sprężystości podłużnej (modułu Younga), koniecznego do obłi-i /unia odkształceń;

umownej granicy proporcjonalności, to znaczy największych naprężeń wyznaczających granicę stosowalności prawa Hooke'a;

ntnownej granicy sprężystości;

umownej granicy plastyczności, wyznaczanej w przypadku braku wyraźnej granicy plastyczności,

Do roku 1962 podane wyżej wielkości objęte były oddzielną normą PN-.15/11-04311 — Próba statyczna ścisła rozciągania metali, niezależnie od normy PN-55/H-043I0 — Próba statyczna zwykła rozciągania metali (patrz ćwiczenie 1).

Obecnie obowiązująca norma PN-80/I-I-O43I0 połączyła wyżej wymienione normy w jedną całość i zabiera określenia i sposoby wyznaczania wszystkich ważniejszych własności wytrzymałościowych i plastycznych metali.

Poniżej omówione zostaną sposoby wyznaczania wielkości wytrzymałościowych nic uwzględnione w ćwiczeniu I.

WYZNACZANIE MODUŁU YOUNGA

Określenie modułu Younga

I Moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej E, zwany modułem Younga, |i*n! to stosunek naprężenia o, do odpowiadającego mu wydłużenia jednostkowego z,, czyli