skanuj0002 (338)

NA PODSTAWIE PODRĘCZNIKA:

„ĆWICZENIA LABORATORYJNE Z WYTRZYMAŁOŚCI MATERIAŁÓW” PRACA ZBIOROWA POD REDAKCJĄ MIROSŁAWA BANASIAKA PWN WARSZAWA 1985

PRÓBA ŚCISŁA ROZCIĄGANIA METALI

WPROWADZENIE

Oprócz określonych i omówionych w ćwiczeniu 1 podstawowych wielkości wytrzymałościowych, takich jak wytrzymałość na rozciąganie, wyraźna granica plastyczności oraz wielkości plastycznych (wydłużenie i przewężenie) w praktyce niezbędna jest znajomość innych wielkości charakteryzujących dany materiał, a mianowicie:

—    modułu sprężystości podłużnej (modułu Younga), koniecznego do obliczania odkształceń;

—    umownej granicy proporcjonalności, to znaczy największych naprężeń wyznaczających granicę stosowalności prawa Hooke’a;

—    umownej granicy sprężystości;

—    umownej granicy plastyczności, wyznaczanej w przypadku braku wyraźnej granicy plastyczności.

Do roku 1962 podane wyżej wielkości objęte były oddzielną normą PN-t55/H-04311 — Próba statyczna ścisła rozciągania metali, niezależnie od normy PN-55/H-04310 — Próba statyczną zwykła rozciągania metali (patrz ćwiczenie 1).

Obecnie obowiązująca nprma PN-80/H-04310 połączyła wyżej wymienione normy w jedną całość i zabiera określenia i sposoby wyznaczania wszystkich ważniejszych własności wytrzymałościowych i plastycznych metali.

Poniżej omówione zostaną sposoby wyznaczania wielkości wytrzymałościowych nie uwzględnione w ćwiczeniu 1.

WYZNACZANIE MODUŁU YOUNGA

Określenie modułu Younga

^Moduł (współczynnik) sprężystości podłużnej E, zwany modułem Younga, jest to stosunek naprężenia «r, do odpowiadającego mu wydłużenia jednostkowego £_l9 czyli