skanuj0003 (181)

2. Przerwanie częściowe (naderwanie)

Naderwanie może obejmować pojedyncze włókna ścięgna , pęczki włókien lub większe odcinki wiązek włókien ścięgnowych, a całość ścięgna lub więzadła makroskopowo jest zachowaną. Włókna ścięgnowe tracą napięcie, równoległe ułożenie przybierając formę spiralną.

Na skutek elastyczności przerwane włókna cofają się, a w miejsce powstałych przerw na skutek wynaczynień powstają krwawe i surowicze nacieki. Następnie z powodu reakcji zapalnych tkanki podporowej dochodzi do zapalenia ścięgna ( tendinitis).

W okolicy przerwania wkrótce rozpoczyna się zapalenie wytwórcze przebiegające ze zwiększeniem ilości fibroblastów i tworzeniem włókien kolagenowych. Tkanka ta w swojej budowie przypomina tkankę ziaminowa i wypełnia powstałe przerwj' i szpary. Powstaje tkanka włóknista, która nie posiada jednak wytrzymałości i sprężystości zdrowego ścięgna .

Jednak w wyniku tego procesu może być anatomicznie i czynnościowo dobre wygojenie. Tkanka bliznowata powoduje w ścięgnie guzowate, wrzecionowate lub rozlane zgrubienia.

Zapalenie ścięgna

Powsraje -powoli gdy sukcesywnie pękają poszczególne włókna ścięgnowe lub wiązki włókien przy braku odpoczynku na wygojenie. Powstanifel zapalenia ścięgna predysponują między innymi nieprawidłowa postawą wadliwe podkucie, da kondycją słabe i wąskie ścięgna.

Objawy:

Zapalenia ścięgna mogą być różnorodne w zależności od rozległości przerwania, czasu trwania choroby, temperamentu zwierzęcia. Przy ostrym zapaleniu ścięgna jest lokalne, a wkrótce rozlane zgrubienie o konsystencji miękkiej, bardzo wrażliwe na ucisk. Obrzęk zapalny może objąć najbliższą okolicę pokrywając zarysy ścięgna. Dopiero po upływie kilku tygodni ścięgno wyraźnie oddziela się od otoczenia. Przy naderwaniu zazwyczaj występuje również nieznacznego stopnia kulawizna.

Przewlekłe zapalenie ścięgna

Rozwija się przy powtarzających się przerwaniach włókienkowych lub niewyleczonego lub nierozpoznanego ostrego zapalenia ścięgien. Zapalenie wytwórcze ościęgnej zewnętrznej i wewnętrznej powoduje zgrubienia i stwardnienia tkanki łącznej, a ścięgno ulega guzowatemu, wrzecionowatemu lub rozsianemu pogrubieniu. Z biegiem czasu, wraz z dopasowaniem się tkanki zastępczej do czynnościowego obciążenia, ścięgno staje się twardsze i bezbolesne.