skanuj0031 (100)

54

dę i złapali go. Potem złapali ją i słyszałam jak wołała: „Idźcie tam, idźcie tam, mój mąż się udusił”. Inny człowiek nie mógł wytrzymać, uciekł w kalesonach. Gdy go złapali przyszedł z Niemcem po swoje ubranie i był cud boski, że Niemiec nie zajrzał do pieca. W piecu było naprzód dziesięć osób, potem niektórzy wyszli i inni weszli, a sześciu się uratowało. Po południu było już ciszej, wychodziliśmy na parę minut oddychać.

Cyganie napadli na koszary, żeby je zrabować. Naszych ludzi zabrano tym razem do Oświęcimia. Jest tu ze mną jedna dziewczynka, która z tego transportu uciekła. Nazywa się Elżbieta Abraham. W nocy wyszliśmy z pieca, teraz było nam przeraźliwie zimno. Tyłem przez klozet wymknęliśmy się z koszar, poprzez krzaki poszliśmy na kopalnię. Cztery osoby poszły schować się do znajomych „aryjczyków”, a m-nie i jednej starszej kobiecie kazano pójść na Patacze, bo tam w „Heizu” zbierają się ludzie z lasu i nas zabiorą. Gdy przechodziłyśmy koło jednej kopalni, Niemcy nas zatrzymali. Ta kobieta została, a ja uciekłam. Później opowiadała, że Niemiec poszedł po psa i gonił mnie, ale ja tak uciekałam przez podwórza, że nie mógł mnie znaleźć. Ona się wyprosiła i Niemiec ją puścił. To można się u Niemców wyprosić? Aha! Ona pewnie miała pieniądze przy sobie.

Biegłam, nie wiedziałam dokąd, chciałam zapukać do jednego domu, ale się bałam. Ułożyłam się w krzakach.

Gdy zaświtało poszłam dalej, już się orientowałam. Poszłam do tej Polki, u której dawniej byłam. Ale tam mówiono, że łapią na kolonii Baudienstów, nie chciałam tam zostać i poszłam do znajomych Polaków do miasta. Przyjęli mnie.

Po dwóch tygodniach przyszli Sowieci.

(Archiwum W.Ż.K.H. w Krakowie, Prot. nr 516)