skanuj0036 (25)

4.3. Turystyka ekologiczna (ekoturystyka) 159

Chociaż na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego długość szlaków turystycznych wynosi aż 483 km, to jednak, ze względu na rozległość obszaru objętego ochroną, na 1 ha przypada w nim jedynie 0,5 turysty (dla porównania - w Narwiańskim Parku Narodowym 1,2, a w Białowieskim Parku Narodowym 7,8). Jest to wartość znikoma, biorąc pod uwagę to, iż w Karkonoskim Parku Narodowym wskaźnik ten wynosi 358 osób/1 ha, a w Pienińskim Parku Narodowym 322 osoby/1 ha). Poza 14 szlakami pieszymi (157,6 km) i 7 szlakami rowerowymi (60,1 km) w parku wytyczono 15 ścieżek edukacyjnych o łącznej długości 29,2 km. Chociaż znaczna część turystów odwiedzających Biebrzański Park Narodowy (w 2008 r. ich liczba wyniosła oficjalnie 32 000) porusza się bez przewodnika, niektórzy korzystają z usług przewodnickich. Dotyczy to zwłaszcza turystów zagranicznych, którzy wiosną 2010 r. mogli skorzystać z usług świadczonych przez (na ogólną liczbę 37) 14 przewodników posługujących się biegle językiem angielskim, 11 językiem rosyjskim, 6 językiem niemieckim i 1 językiem francuskim (niektórzy przewodnicy znali nawet trzy języki) [http://www.turystyka.wrotapodlasia. pl/0ferta/0ferta.aspx?id=1001]. Nic więc dziwnego, że znaczną część ich klientów stanowią obcokrajowcy. Przeprowadzone w 1999 r. przez A. Zajączkowską [2000, 47] badania wykazały, że spośród turystów zagranicznych Biebrzański Park Narodowy najczęściej odwiedzali Niemcy i Brytyjczycy, wśród których przeważały osoby posiadające wykształcenie wyższe lub średnie. Głównym powodem przyjazdu turystów zagranicznych do Biebrzańskiego Parku Narodowego jest chęć odwiedzenia miejsc występowania rzadkich gatunków ptaków, a zwłaszcza wspomnianej wcześniej wodniczki, którą można spotkać głównie w tzw. Basenie Południowym.

Trzecim z najcenniejszych pod względem przyrodniczym parków narodowych województwa podlaskiego, który jest chętnie odwiedzany przez osoby uprawiające turystykę ekologiczną jest Narwiański Park Narodowy. Liczy on 7350 ha i jest jednym z trzech parków narodowych w Polsce, w których głównym walorem przyrodniczym są zespoły flory i fauny związane z systemem rzecznym. Od strony fizycznogeograficznej Narwiański Park Narodowy obejmuje fragment mezoregionu Dolina Górnej Narwi, natomiast od strony administracyjnej leży na terenie gmin Choroszcz, Kobylin-Borzymy, Łapy, Sokoły, Suraż, Turośń Kościelna i Tykocin.

Chociaż jest on najmniejszym parkiem narodowym w Polsce, to jednak z kilku powodów jest jedyny z swoim rodzaju. Po pierwsze, o jego unikatowości decyduje to, iż obejmuje on obszar, na którym występuje tzw. system rzeki anastomozującej, czyli płynącej licznymi, często równorzędnymi, korytami. Znaczną część parku stanowią mokradła, a więc na jego terenie stwierdzono 203 gatunki ptaków wodnych i błotnych, spośród których 28 jest uznawanych za zagrożone (m.in. błotniak stawowy, łac. Circus aeruginosus) [http://www.npn.pl]. Ponadto, poza dosyć nielicznymi ssakami (tab. 17), w Narwi i na sąsiadujących z nią terenach żyje ponad 20 gatunków ryb, 24 gatunki ważek oraz liczne skorupiaki [Halicki 2000,15].

Jak podano w tabeli 17, park narodowy w dolinie Narwi utworzono dopiero w 1996 r. Wcześniej istniał tu park krajobrazowy, w którego granicach było kilka ścisłych rezerwatów. Istotnym problemem dla dyrekcji Narwiańskiego Parku Narodowego jest to, iż znaczna część terenów sąsiadujących bezpośrednio z Narwią należy do miejscowych