skanuj0041 (105)

Wszyscy chorzy z ostrymi krwiakami podtwardówkowymi lub dokonującym się wgłobie-niem powinni być operowani w trybie natychmiastowym, często bez badań laboratoryjnych. W późniejszym okresie, po ustabilizowaniu się stanu klinicznego chorego, monitorowanie i dokumentacja jego stanu jest zadaniem rutynowym.

Rehabilitacja długofalowa chorego po urazie pnia mózgu obejmuje: farmakoterapię (Man-nitol, osmoterapia, diuretyki cewkowe, hipertoniczne roztwory chlorku sodu, terapia barbituranowa, sedacja i analgezja, leki zwiotczające i przeciwdrgawkowe profilaktyka choroby za-krzepowo-zatorowej i owrzodzenia stresowego, antybiotykoterapia), terapię krążeniowo-oddechową (intubację i tracheotomię, mechaniczną wentylację płuc, hiperwentylację, hipe-roksygenację, leczenie hipotensji, hipotermię), leczenie żywieniowe, opiekę pielęgniarską, fizjoterapię (rehabilitacja przyłóżkowa zapobiegająca przykurczom, zmianom zesztywniającym stawów i odleżynom), stymulację i ncuroslymulację (nerwu trójdzielnego, nerwu języ-kowo-gardłowego, nerwu błędnego), terapię zajęciową, terapię neuropsychologiczną, terapię mowy (masaż języka, ugniatanie szpatułką laryngologiczną podniebienia miękkiego, wykonywanie ruchów biernych języka), psychoterapię.

Przed wyborem zestawu ćwiczeń fizjoterapeutycznych powinna być dokonana ocena kondycji chorego. Do zestawu tego należą : ćwiczenia oddechowe, mobilizujące we wszystkich stawach, akupunktura i elektroakupunktura, ćwiczenia bierne, właściwe i redresyjne, ćwiczenia ruchów czynnych, ćwiczenia aktywizujące, ćwiczenia pionizujące, ćwiczenia równowagi i kontroli postawy, ćwiczenia w wodzie, nauka chodu, ćwiczenia gimnastyczne, nauka i trening w posługiwaniu się sprzętem rehabilitacyjnym.

Poszpitalna rehabilitacja osób z zespołem pourazowego uszkodzenia pnia mózgu sprowś\ dza się do: integracji chorego ze społeczeństwem, usamodzielniania pacjenta, fizjoterapii, terapii mowy i psychoterapii, adaptacji do życia w zmienionych warunkach, terapii zajęciowej, szkolenia rodziny lub opiekuna oraz społeczeństwa.

2. METODA UDRAŻNIANIA DRÓG ODDECHOWYCH, WENTYLACJA ZASTĘPCZA ORAZ TECHNIKA MASAŻU POŚREDNIEGO SERCA U OSÓB DOROSŁYCH

U osób nieprzytomnych, leżących na plecach dochodzi na skutek wiotkości mięśni szkieletowych do zaburzeń drożności dróg oddechowych. Zaburzenia te spowodowane są pozycją przygięciową głowy w stosunku do klatki piersiowej oraz grawitacyjnym opadnięciem żuchwy, języka i nagłośni w kierunku tylnej ściany części ustnej i krtaniowej gardła. W celu udrożnienia dróg oddechowych stosuje się różnego rodzaju proste przyrządy takie jak: rurka

142