206
MAGDALENA GÓRCZYŃSKA
bu wykorzystania wolnego czasu sprawiają, że proponowana oferta kulturalna musi być coraz bardziej zróżnicowana i wyszukana, by móc zaspokoić wymagania różnych typów turystów.
Charakterystykę uczestnika turystyki kulturowej przedstawił m.in. T. Silber-berg (1995). Na podstawie badań obejmujących ruch turystyczny w USA i Kanadzie, wyróżnił on następujące cechy tego typu turystów:
• więcej zarabiają a w efekcie więcej wydają podczas wyjazdów wakacyjnych;
• dłuższy pobyt wakacyjny w danym miejscu;
• większa skłonność do zatrzymania się w hotelu lub motelu;
• większa skłonność do zakupów;
• wykształcenie powyżej przeciętnej;
• więcej kobiet niż mężczyzn (kobiety dominują wśród turystów „zakupowych” oraz uczestników wycieczek autokarowych);
• raczej przewaga osób ze starszych grup wiekowych.
Ten sam autor zauważa, że zarówno turyści jak i mieszkańcy mogą być w różnym stopniu zainteresowani turystyką kulturową (tab. 2).
Tabela 2. Stopień zainteresowania turystyką kulturową mieszkańców danego regionu i turystów
Znaczenie motywu kultury podczas wyjazdów* |
Mieszkańcy (osoby z danego regionu) |
Ibryści (osoby spoza danego regionu) |
Główny |
5% |
15% |
Jeden z ważnych |
15% |
30% |
Uzupełniający/dodatkowy |
20% |
20% |
Przypadkowy |
20% |
20% |
Brak zainteresowania kulturą |
40% |
15% |
* w obrębie danego regionu
Źródło: opracowanie własne na podstawie T. Siłberberg (1995).
Z przedstawionej tabeli wynika, że turyści pochodzący spoza określonego regionu są znacznie bardziej zainteresowani jego aspektami kulturowymi niż jego mieszkańcy. Znacznie chętniej i częściej uczestniczą oni w organizowanych imprezach kulturalnych, które są głównym lub jednym z głównych celów wizyty w danym miejscu dla blisko połowy turystów. Można zatem przypuszczać, że turyści - jako osoby przybyłe z zewnątrz - będą bardziej doceniać zasoby kulturowe danego miejsca niż jego mieszkańcy.