Rozdział 4.3
Podatność przewozowa ekonomiczna - jest to odporność ładunku wynikająca ze stosunku kosztów przewozu do wartości ładunku (ładunki mało, średnio i wysokowartoś-ciowe).
Ze względu na zróżnicowany stopień podatności transportowej poszczególnych rodzajów ładunków stosuje się w przewozach różnego rodzaju jednostki ładunkowe.
Jednostka ładunkowa jest to określona partia ładunku, występująca bądź w jednej wyodrębnionej sztuce, bądź sformowana z pojedynczych sztuk łącznie, zachowująca swą formę, wymiary i masę w czasie przewozu, załadunku, wyładunku oraz składowania. Wprowadzenie standardowych jednostek ładunkowych miało między innymi za zadanie zwiększyć podatność transportową ładunków oraz obniżyć koszty transportu. Standaryzacja umożliwia także przemieszczanie tych samych ładunków różnymi gałęziami transportowymi, czyli rozwój tak bardzo promowanego przez Unię Europejską transportu intermodalnego. Do podstawowych jednostek ładunkowych zalicza się:
• pojemniki i opakowania,
• pakiety,
• palety,
• kontenery małe,
• kontenery średnie,
• kontenery wielkie.
Zgodnie z omówioną wcześniej klasyfikacją według wielkości, ładunki dzielimy na drobne, całopojazdowe oraz ponadgabarytowe. Ładunki całopojazdowe umożliwiają pełne wykorzystanie ładowności lub pojemności środka transportu (wagon, samochód ciężarowy) i są najczęściej bezpośrednio przewożone od nadawcy do odbiorcy. Natomiast ładunki drobne (nie wykorzystują całej zdolności przewozowej środka transportu) mogą być ładowane łącznie do jednego środka transportu. Tak więc wiele różnych rodzajów przesyłek od różnych nadawców dla różnych odbiorców przewozi się jednym środkiem transportu. Taki sposób realizacji przewozu ładunków drobnych nazywa się załadunkiem łączonym. Poniższe rysunki przedstawiają dwa warianty realizacji załadunku łączonego.
i
Nadawca
Nadawca
Odbiorca
Odbiorca
Nadawca
Rys. 4-5.
Załadunek łączony ładunków częściowych
W wariancie tym samochód ciężarowy odbiera ładunki od poszczególnych nadawcóaj a następnie dostarcza je do wyznaczonych odbiorców.