SNC03802

Rys. 13.1. Biomy lądowe na Ziemi. 1 -tundra. 2-lasy teccaloe- 3—Łssyhstiasie sn cfy umiarkowanej, 4-zarosi.i śródziemnomorskie. 5 - stepy strefy’ umiarfcowunej. 6—jv*pcsty-je i pustynie. 7—sawanny, 8 - zarosła tropikalne. 9-wiecznie zielone równikowe lasv deszczowe. 10—trecrŁue lasy liściaste, częściowo zrzucające liście

(wg Whneta i in_ 1992)

powania - regiony klimaty czne. Relacje klimar-biosfera są jednak na tyle złożone, że globalna klasyfikacja klimatów jest również skomplikowana, zwłaszcza gdy wyznacznikami typów klimatu i granic regionów klimatycznych są dane liczbowe.

Vladimir von Koeppen (1846-1940). wybitny przyrodnik, botanik i klimatolog. Wychował się na Krymie w posiadłości, ofiarowanej jego ojcu przez cara Rosji. Studiował botanikę i inne nauki przyrodnicze w Heidelbergu i Lipsku. Przez 44 las pracował w obserwatorium marynarki wojennej w Hamburgu. Zajmował się m.in. badaniem wiatrów nad oceanami, aerologią i meteorologią synoptyczną. Pracował też wspólnie z Alfredem Wegeoerem nad teorią dryfu kontynentów -podwalinami tektoniki płyt kontynentalnych, największego osiągnięcia współczesnej nauki o Ziemi. Przez 30 lat Koeppen przygotowywał klasyfikację klimatów, którą ogłosił w 1900 r..aw zmodyfikowanej wersji - w 1918 r. Mając 84 lata opublikował 5-tomowe dzieło .Handbuch der Klimatologie".

Wśród wielu znanych klasyfikacji klimatycznych za najbardziej rozpowszechniony i używany najdłużej - z różnymi modyfikacjami w liczny ch zastosowaniach - uznać trzeba podział klimatyczny, opublikowany w 1900 r. przez Vladimira von Koeppena. Klasyfikacja Koeppena opiera się na średnich wartościach elementów klimatu oraz powiązanych z nimi formacjach roślinnych. Jest to klasyfikacja klasyczna, choć nie pozbawiona licznych mankamentów. Wydzielone typy klimatów nie zawsze dokładnie odpowiadają formacjom fitogeograficznym - realnym granicom biomów.