2012 12 18 43 15

icrcny zwiem specjalnego piicaiaczsuui i-łj

40

Rys. 4-13. Rozmieszczenie drzew na ulicy w zależności od lokalizacji urządzeń podziemnych / - przewody gazowe. 2 - przewody kanalizacyjne, i - skrajnia pojazdów. 4 - przewody wodociągowe. 5 - oertntor ogrzewanie (c.o.)

Zieleń towarzysząca komunikacji drogowej. Sytuuje się ją wzdłuż dróg komunikacji dalekobieżnej w pasach szerokości 2+20 m i jest dostępna dla publiczności. Zieleń przy drogach spełnia funkcje ochronne (pasy przeciwśniegowe i prze-ciwwydmowe), bezpieczeństwa i estetyczne. Dzięki zieleni sztywna i obca linia drogi zostaje złagodzona i wtopiona w krajobraz (rys. 4-14).

Dotychczasowe szablonowe monotonne obsadzanie dróg (symetryczne) jest niewłaściwe, powinno się natomiast stosować obsadzenia asymetryczne - nieregularne, grupowe (rys. 4-15). Obsadzenia alejowe zwarte daje się tylko dla podkreślenia pewnych odcinków drogi, jak np. dojazdy do miasta.

Ze względów bezpieczeństwa profile rowów odwadniających muszą być łagodne, obsadzenia roślinnością prowadzone przy granicy pasów wywłaszczeniowych, a nie jak dotychczas przy koronie drogi. Ponadto należy stosować grapy drzew przy zmianie kierunku na zamknięciu osi drogi oraz na łukach po ich zewnętrznej stronie. Skrzyżowania natomiast obsadza się roślinnością niską, w celu zachowania widoczności na odcinku 40+60 m (zależnie od klasy drogi i dozwolonej szybkości).

W obsadzeniach zwartych stosuje się przerwy widokowe na krajobraz daleki lub obiekty architektoniczne. Szerokość tych przerw nie może być mniejsza niż 100 m. Wzdłuż drogi w pasie zieleni wprowadza się ścieżki piesze o szerokości 2+3 m oraz wydzielone pasma rowerowe.

Dobór materiału roślinnego używanego do obsadzenia dróg musi być dostosowany do krajobrazu i składać się wyłącznie z gatunków rodzimych.

Zieleń towarzysząca komunikacji kolejowej. Występuje ona w postaci pasów ochronnych wzdłuż torów oraz wokół urządzeń kolejowych, jak dworce, stacje rozrządowe itp.