2012 12 18 42 15

132

W

Klasyfikacja, program i lokalizacja terenów rlfWttl

4.2.4. Zieleńce

Zieleńce, zwane także skwerami (od angielskiego słowa square) zakłada się na powierzchni 1+2 ha i lokalizuje zasadniczo na terenach osiedleńczych (rys. 4 3), Szczególnie należy je stosować' w starej, wadliwej i intensywnej zabudowie jako uzupełnienie zieleni na terenach mieszkaniowych. Zasięg obsługi nic powinien przekraczać 300 m.

Zieleńce zakładunc w dzielnicach mieszkaniowych przeznacza się przede wszy stkim na wypoczynek dla osób starszych i matek z małymi dziećmi, które nic mogą korzystać z terenów zieleni dalej położonych. Z tego powodu należy jc lak projek tować, aby były wyłączone / komunikacji przejazdowej, a same dojfcltl nie krzyżowały się z arteriami komunikacyjnymi. Na tych zieleńcach typu wypoc/.yn kowego powinny się znaleźć takie urządzenia, jak: ławki, pergole, plac zabaw dla dzieci (odizolowany zielenią od pozostałego terenu).

Nieco odmienny charakter mają zieleńce zakładane przy budynkach użytccz. ności publicznej, na skrzyżowaniach ulic i przy pomnikach. Często są one określane jako place zielone w mieście. Służą do podkreślania ważności miejsca, uzyskania odpowiedniego otoczenia i nastroju, a bardzo często do kompozycyjnego zamknięcia i wyważenia proporcji obiektów architektonicznych. Ponadto służą do komunikacji pieszej i krótkotrwałego odpoczynku przechodniów (rys. 4-6).

Kompozycja skweru bardzo często zależy od skali budynku i jego architektury, do której powinna być dopasowana. Na przykład zieleniec przed monumentalnym

Rys. 4-5. Zieleniec na pl. H. Dąbrowskiego w Warszawie (fot. R. Piątkowski)