str27 (19)

ł'itwpwni ,i grandcs assieites z szerokimi rękawami, wąskie plecy, kołnierz i dół ubioru białe, rękawy i 3ewa i;iiiio/iełi>ne, brzegiem okrągłego wycięcia lyłu i przodu wypustki czerwone, około 1410 r.

'uh ( m /nik w ubiorze wierzchnim z otwartymi rękawami, nałożonym na pourpoint z rękawami workowymi i spodnim iiilliiiiu* tlauhlgt 7. rękawami wąskimi, wąskie plecy z kołnierzem i poniżej pasa sukno czerwone, rękawy przy .Mer, rainc, rękawy workowe zielone, rękawy otwarte ciemnoniebieskie, nogawki biała i czarna, kołpak czarny, ■ ikniii mik i

i' ji.. hircgach nogawic, a przy końcu stulecia również zeszytych i nieco ku górze wydłużonych .111111111 Wierzchni, równie krótki ubiór mógł nosić nazwę gippon, jaque, jaguet łub pourpaint ze w / glęil u im stosowaną wówczas technikę przeszywania na wacie. Dla długich ubiorów wierzchnich, Mói r zajęły miejsce dawniej noszonych, również długich, surcot, przyjęła się już w XIV w. nazwa lunipprlanile, obok której występuje równocześnie nazwa robę. Dla ubioru kobiecego natomiast przy-ivi,i była nazwa habit de femme, dla spodniej sukni kobiecej — colte simple.

Męski i królki (gippon) wierzchni ubiór występuje bez okrycia dość rzadko w pierwszej połowie X V w , ma wówczas w modzie dworskiej skomplikowany krój a grandes assietles, modne, szerokie, ■ a iv.i nc rękawy, wysoki kołnierz i nisko lub normalnie umieszczony pas (207, 208). Przy zastosowaniu Ir go kroju wprowadzano w ubiorze często dwie barwy, np. jasnozieloną rękawów z białym, wa-ko krojonym przodem i tyłem. Linie zeszycia na plecach podkreślano czerwonymi wypustkami; w dwóch kolorach utrzymane były wówczas i spodnie (208). Stroje te były ze względu na nakładanie długiego ubioru (robę) tylko sznurowane na przodzie. W początkach XV w, utrzymał się zwyczaj ii.is/enia dwóch ubiorów krótkich pod houppelande lub robę-, zapewne było to dogodne zimową porą. I.ikic zestawienie ubiorów można spotkać na wielu miniaturach z lat 1407—1415. Przekonuje o ist-17 6

209. a, b. Męskie okrycie wierzchnie hotippelande, podszyte futrem z workowymi zaokrąglonymi rękawami, krój a grandes assiettes, widoczne lejkowate rękawy bontborcles od spodniego doublet, na kołnierzu naszyjnik — carem, na włosach cfiapei — wieniec z niebieskich kwiatów: kobiece okrycie z sukna niebieskiego podszyte popielicami, rękawy otwarte, pod nimi widoczne botnbordea sukni; na głowic wianek zieionożółtawy, przewinięty sznur pereł nałożony na lekką cłiusikę

210 a. Doublet odcinany w pasie, przód sznurowany, spodnie złączone z ubiorem wiązadcłkami — aiguillettcs nieniu tego zwyczaju miniatura ze skróconym błękitnym i fałdzistym ubiorem (robę), z futrzanym podbiciem, o szerokich, otwartych rękawach, z których zwisają zielone, workowe rękawy, ą z tych jeszcze wychodzą końce wąskich czerwonych rękawów spodniego doublet (208). W innych przykładach wychodzą z rękawów wierzchnich ubiorów rozszerzone w lejkowatą formę, zakrywające dłoń rękawy krótkiego gippon, tzw. bombardes, które znikają około 1415 r. (202 a, b). W letniej porze ograniczano się do używania pod robę tylko zwykłego doublet, potrzebnego do prawidłowego naprężenia obcisłych spodni. Doublet były szyte z płóciennej lnianej tkaniny, pikowanej w kilku warstwach z-watą bawełnianą, lub też z barwionej tkaniny bawełnianej, również przeszywanej z watą, Doublet miały zwykle krój a quatrea quartiers (210 a-c): u dołu były zawsze umieszczone dziurki do przeciągania okutych tasiemek (aiguiUeltes), za pomocą których przywiązywano spodnie (210 b).

Dla pierwszych lat XV w, charakterystyczne są workowe, zamknięte wokoło dłoni rękawy, długie i ostro zakończone (211 a, b). Moda taokoło 1410 r. ustępuje formie workowych rękawów zaokrąglonych

"2 —> Historia ubiorów    177