str 050

Budując węzeł należy pamiętać, że ze względów konstrukcyjnych połączenia prętów z blachą węzłową, pręt przelotowy 1 na rys. 7.13 należy przyjmować jako pojedynczy. Natomiast pręty nieprzelotowe 2 oraz 3 na rys. 7.13 należy przyjmować jako złożone pod warunkiem, że są ściskane. Pręty nieprzelotowe rozciągane przyjmuje się jako pojedyncze.

Po ostatecznym dobraniu prętów trzeba sprawdzić, czy pręty ściskane podlegały rzeczywiście wyboczeniu sprężystemu, tzn. czy k z k^. Trzeba także sprawdzić zależnie od budowy pręta złożonego warunek

k =

> A

j

kr

(9.33)

\

\ A

lub

k =

> k,

(9.34)

Rys. 9.6. Pręt złożony: w — węzeł, p — przewiązka, k — kształtowniki wg [1]

W przeciwnym razie przyjęty pręt należy sprawdzić na większą wartość doraźnej wytrzymałości na wyboczenie, korzystając ze wzoru (9.23).

Wówczas warunek na wyboczenie ma postać

F ,

O = —    < - = -

' *■ *.

Ściskane pręty złożone należy wyposażyć w tzw. przewiązki, które łączą ze sobą kształtowniki pręta poza ich połączeniem w węzłach, jak to pokazano schematycznie na rys. 9.6. Potrzeba stosowania przewiązek wynika z tego, że pojedynczy kształtownik ma smukłość większą niż pręt, którego jest częścią składową. Stąd też pod wpływem narastającej siły ściskającej wcześniej niż cały pręt mogłyby wyboczyć się jego elementy składowe, czyli kształtowniki. W celu uniknięcia tego zjawiska stosuje się przewiązki, tzn. łączenie kształtowników za pośrednictwem blach. Przykład budowy przewiązki łączącej dwa kątowniki przedstawiono na rys. 9.1. Dzięki przewiązkom smukłość pojedynczego kształtownika k' jest zmniejszo-

50