str 20 21

Nie, z tej mąki chyba chleba nie będzie.. Trzeba przestać myśleć o „Tirpitzu”,. gdyż i tak nie uda się nic zdziałać.

Tym większe było zdziwienie Larsena, gdy zaproponowano mu wkrótce udział w ataku na „Tirpitza”. Jego zadaniem miało być przetransportowanie tajnej broni w pobliże pancernika, oczywiście chodziło o „żywe torpedy”. Czy zgadza się? Naturalnie, nie ma o czym mówić, przecież właśnie to było jego marzeniem.

Oficerowie lntelligence Service wtajemniczyli Larsena w szczegóły planowanej operacji. Miał on przewieźć torpedy w pobliżu „Tirpitza”; oczywiście załoga powinna dobrze grać swoją rolę, aby bez podejrzeń przejść przez kontrolę niemiecką. W pobliżu celu statek zostałby zatopiony, a „żywe torpedy” popłynęłyby samodzielnie do ataku. Po wykonaniu zadania załoga statku, jak i płetwonurkowie będą się ratować ucieczką przez Norwegię do Szwecji.

Larsenowi powierzono zorganizowanie technicznej strony transportu i opracowanie systemu przedostania się przez niemieckie punkty kontrolne. Okazało się, że w tym celu trzeba dobrać odpowiedni statek. Wynikało to, między innymi, z potrzeb transportu „żywych torped”, które najpierw zamierzano holować za statkiem, jednak ze względu na ryzyko zdecydowano się na umocowanie ich na specjalnych uchwytach pod kadłubem. Poza tym statek trzeba było wyposażyć w ciężki bom przeładunkowy oraz w tajne pomieszczenie dla płetwonurków. Oczy-

Szyper Leif Larsen, kapitan „Arthura”, który bezpiecznie przewiózł płetwonurków w rejon postoju „Tirpitza” tu Trondheimsfiord. Obok niego, po prawej, komandor W. R. Feli, przemawia podczas pierwszego spotkania byłych członków Dwunastej Flotylli Podwodnej w 1951 roku.