Tekst (2)

„O zziębniętym Elemelku, pustym brzuszku i rondelku” H. Łochocka

Miał wróbelek Elemełek miskę, łyżkę i rondelek. W misce mył się. choć był proszkiem. w rondlu sobie warzył kaszkę, a łyżeczką mieszał żwawo ptasią zupę w lewo, H' prawo.

Ale przyszły niepogody, zimne wiatry, przykre chłody, noce długie, a dzień krótki. Znikły muchy i jagódki, o jedzenie coraz trudniej. Chyba lecieć na południe? Lecz tve wróblim jest zwyczaju, by na zimę zostać w kraju. Rzucać gniazdko? Nie wypada! Chłodno? Głodno? Trudna rada.

Spojrzał smutno Elemełek na łyżeczkę i rondelek. I na piecyk z długą rurą patrzył długo i ponuro. Potem siadł, załamał skrzydła.

Już ta sprawa mi obrzydła! Godzinami szukać trzeba, by okruszek znaleźć chicha lub zeschniętych pięć jagódek. Dziś zdobyłem z wielkim trudem muchy dwie. lecz, mówiąc szczerze, bardzo były już nieświeże. Nawet mnie rozbolał brzuszek po zjedzeniu tych dwóch muszek...

W prawym oku Ełemełka zakręciła się kropelka i upadła pac! w rondelek. Wytarł dziobek Elemełek nową chustki w piękne kratki. CO ją dostał od sąsiadki.

Wewióreczka przebiegała, zapukała i zajrzała.

-    A. moje uszanowanie! Czy skończyłeś już śniadanie? Wstąpię tylko i zobaczę. Elemelku. co to? Płaczesz?

-    Ach. wiewiórciu, Rudakitko, wiem. że płakać - bardzo brzydko... Ale, cóż tu mówić wiele, spojrzyj: pusty mój rondelek. Ty przynajmniej w swoim mieszku masz na zimę dość orzeszków. Lecz gdzie moje tłuste muchy? Gdzie ziarenka? Gdzie okruchy?

Elemelku, w górę dziobek! Pomyślimy nad sposobem, by wróbelki przez dzień

cały głodem już nie przymierały- Popatrz, we wsi szkoła stoi. Przecież dzieci się nie boisz? Połeć tam i puknij w szyby jeden, drugi raz, jak gdyby dla przesłania dzieciom znaku: Puku-puku! Piku-paku!

Więc wróbelek Elemełek nie namyślał się już wiele. Umył dziobek doskonale, szyje sobie związał szalem, piórka sczesał zaś na jeża i do szkoły prosto zmierza.

Słyszą dzieci z pierwszej kłosy jakieś stuki i hałasy. To (Hfd oknem ktoś się szasta.

A kto? Wróbel - no i basta!

-    Ktoś 0' ptaszku?

-    Elemełek.

Czego chciałeś?

Ej. niewiele. Mam okropnie pusto w brzuszku. Może macie z pięć okruszków?

Może jakąś skórkę chleba? Mnie tam wiele nie potrzeba... Mam apetyt dobry, ale nie grymaszę wcale, wcale.

Elemelku. chodżże do nas! Sprawa jest już załatwiona! Chleb dziś mamy na śniadanie, więc okruszki wnet dostaniesz. A któż się tam jeszcze kręci?

-    To mój kuzyn Wieręipięcik. Nie dojada od niedzieli, więc się muszę z nim podzielić.

A ten, co tak skacze w górę?

To mój wujek Stroszypiórek. Bardzo miły, daję słowo. Zjadłby pewnie to i owo...

-    A tam dalej?

-    To mój stryjek. Skrzydełkami z głodu bije. bo z jedzeniem u nich krucho. Żywił się zeschniętą muchą.

Hej. nie śmiechy, hej. nie żarty! Wróbel drugi, trzeci, czwarty - głodnych wróbli cala chmara dostać się do okna stara. Przyszedł z bratem swym gołąbek uczesany w piękny ząbek i. o ile się nie mylę, przyplątały się też gile.

Dla zgłodniałej tej gromady zbrakło chicha - nie ma rady! W samej tylko pierwszej klasie więcej zebrać już nie da się. Lecz od jutra szkolą cala bęckie ptaszkom jeść dowala! Tam na plocie, kolo lasku, przybijemy deskę płasko, damy też w miseczce wody naszym gościom dla wygody. Ot. dla ptaków najzwyczajniej założymy jadłodajnię.

Elemełek wraz z rodziną pewnie z głodu już nie zginą. Utył nawet w tym tygodniu, bo objada się dzień po dniu. Także, kuzyn Wiercipięcik z raźną miną dziobem kręci. Zaś wujaszek Stroszypiórek przyprowadził siedem córek, które, wdzięcznie chyląc główki, korzystają ze stołówki.    ■>

Skoczył promyk spoza chmurki, powyzłacał im pazurki, rozpadł się na krążki złote i przycupnął gdzieś za płotem. Gwar i świergot wokół rośnie:

Może idzie już kii wiośnie?...