str124 (2)

IM D/Iwntlw (monitoring bliski)

IM Ro/ewln (iiitmitorlno bliski)

Rys. 9.27. Struktura organizacyjna polskiego systemu DGPS w 2002 roku.

/iipio/ontowaną strukturę organizacyjną oddaje poniższy rysunek przedstawiający lokalizację I>i i:,/t /ogólnych elementów systemu.

Rys. 9.28. Lokalizacja elementów polskiego systemu DGPS.

Nn szczególne podkreślenie zasługuje fakt, iż jedynie w 4 lata po pierwszym urucho-iilcillu nystemu DGPS w świecie, polska administracja morska podjęła się trudnego zadania inlulncjl oraz uruchomienia tego systemu również na polskim wybrzeżu. Dziś polskie stacje iilmoncyjne są powszechnie wykorzystywane przez jednostki morskie zarówno cywilne, jak Wojskowe.

.9.2. Wyposażenie techniczne

Sprzęt DGPS obu polskich stacji jest jednakowy - zakupiony w firmie Leica Navigation roku 1994 i obejmuje:

Ył

>    Odbiornik raforoncyjrty MXD112    -    bjcI.    2

>    Modulator MSK MX BO    -    szt.    2

>    Przełącznik wyboru toru    •    azt.    1

>    Nadajnik typu 016771    ■    azt.    2

>    Układ dopasowania anteny ATU    -    szt.    1

>    Zasilacze DC/DC dla obu torów referencyjnych I odbiornika kontrolnego

typ.ELMECH (2x24V+1x12V)    -    szt.    3

>    Zasilacz buforowy nadajnika typ ELMECH    (24V/20A)    -    szt.    1

>    Odbiornik kontrolny - Integrity Monitor MX    9212 +    MX 51R    -    szt.    1

>    Komputer PC Compaq 486DX-60MHz (HD-0,5Mb,    FF,4kb RAM)    -    szt.    1

>    Zasilacz UPS typ APC-250    -    szt.    1

>    Oprogramowanie IM 406 wersja 4.06    -    szt.    1

>■    Modem telefoniczny Multitech 9600    -    szt.    1

Zakupione oprogramowanie umożliwia emisję poprawek pseudoodlegtościowych GPS zgodnln ze standardem RTCM SC-104. Korekty PRC transmitowane sąw ramach depeszy RTCM nr I

9.10. Systemy DGPS innych państw

Większość znanych narodowych systemów DGPS funkcjonuje w oparciu o systemy hin rarchicznej zależności od wspólnego centrum decyzyjnego. Takimi przykładami mogą być systemy DGPS Norwegii (12 stacji referencyjnych oraz stacja kontrolna w Honofos), S/wonjl (7 stacji referencyjnych oraz stacja kontrolna w Norrkoping) lub Danii (4 stacjo rolor<in<;y|nn z centrum w Fornaes). Największy system DGPS został rozwinięty w USA, i posiada około !>() clu stacji odniesienia DGPS oraz dwie stacje kontrolne. Systemy tych państw posiadają sieć lii< :/m W i telefonicznej - przeważnie cyfrowej, opartej o światłowody.

Warto zwrócić uwagę, że scentralizowaniu informacji o sieci krajowej w jednym ośrodku decyzyjnym, towarzyszy decentralizacja organizacji serwisowych i technicznych. Bieżąca oh sługa i sytuacje awaryjne są rozwiązywane lokalnie, jednak służby te podlegają centralnemu szkoleniu specjalistycznemu i ich kwalifikacji nie pozostawia się przypadkowi.

W poniższej tabeli (tab. 9.4) zestawiono informacje dotyczące stacji referencyjnych DGP.‘ > krajów bałtyckich - członków IALA. Warto zwrócić uwagę na stosowane środki transferu danych nawigacyjnych, w tym poprawek pseudoodległości dla zastosowań lądowych.

Tabela 9.4. Wybrane cechy sieci DGPS państw europejskich IALA

Państwo	Liczba stacji DGPS	Stacja kontrolna	Rodzaj łączności wewnętrznej
Dania	4	Fornaes	-    monitoring radiowy -    telefonia analogowa -    telefonia
Niemcy	2	Koblenz	- LAN, Inmarsat
Norwegia	12	Honefos	-    GSM, telefonia -    przez VTS -    telefonia
Finlandia	5	Helsinki VTS	-GSM - telefonia
Szwecja	7	Norrkoping	-GSM
Estonia	1	brak	-
Islandia	6	Reykiavik	- telefonia

253