img088

mikroskopy: optyczny NEOPHOT-2 0 oraz lupę do oglądu obiektów ba-replik z odwzorowanymi wycinkami małym powiększeniu.

»jest przeznaczony do badań meta-:: 7. m. Jest mikroskopem wyposażo-lik odwrócony (1), wielkoformatową a ącąwykonywanie zdjęć na kliszach . ekran projekcyjny (3) i kanał wizyj-or ow>' do małoobrazkowego aparatu

ST StO PHOT-2

układ soczewek dowolnie włączanych w bieg promieni świetlnych daje możliwość zmiany powiększenia. Czołowa soczewka obiektywu Planachromat ze zwierciadłem wklęsłym skierowanym do góry, umieszczona jest na sankach w prowadnicy. Dzięki możliwości wymiany tej soczewki na inne, można uzyskiwać następujące powiększenia obrazu: 6,3x, 12,5x, 25x, 50x, 100x. W tubusie pod soczewkami obiektywu znajdują się pryzmaty, które skierowują obraz do kamery wielkoformatowej, albo do ekranu frontowego lub na ekran komputera w zależności od położenia strzałki na pokrętle z prawej strony obudowy mikroskopu. Zadaniem układu okulara jest dostarczenie do oka obserwatora prostego i powiększonego pośredniego obrazu przedmiotu, powstałego w układzie obiektywu. W Neophocie-2 soczewka wypukła okulara zapewnia stałe powiększenie 12,5-krotne.

W mikroskopie NEOPHOT-2 możliwe jest prowadzenie obserwacji trzema metodami: metodą jasnego pola, metodą ciemnego pola i metodą kontrastu fazowego. Metoda jasnego pola w świetle przechodzącym stosowana jest w przypadku obiektów o silnie zróżnicowanej przezroczystości (z cząstkami pochłaniającymi lub rozpraszającymi światło). W polu obserwacji powstaje ciemny obraz obiektów na jasnym tle. Metoda jasnego pola w świetle odbitym stosowana jest do obserwacji obiektów nieprzezroczystych. Metoda ciemnego pola w świetle przechodzącym stosowana jest w przypadku obiektów przezroczystych różniących się od ośrodka współczynnikiem załamania światła. Metoda kontrastu fazowego pozwala na obserwację przedmiotów zupełnie przezroczystych, ale wykazujących niewielkie niejednorodności np. różnice w grubości lub współczynniku załamania obiektów w przedmiocie.

Podstawowymi wielkościami charakteryzującymi mikroskop jest powiększenie obrazu, zdolność rozdzielcza i głębia ostrości.

Powiększenie obrazu f widocznego w okularze lub na ekranie jest wyrażone wzorem:

f =

J wyp

l-t

fob] ./oku!

(1.4)

aae: układ oświetlający badany przedmiot b - j- ) i okulara (0₃). Od źródła rrzebiega poprzez wbudowane scni dowolnie włączane do obserwacji zaek aym), a następnie do oświetlacza zś zeny i jego zadaniem jest wytwo-toego obrazu przedmiotu. Tworzy go sae pod oświetlaczem obiektywu. Ten

gdzie: /jest odległością dobrego widzenia (przyjmuje się równą250 mm), t długością optyczną tubusa (odstęp pomiędzy obiektywem i okularem),/^, oznacza powiększenie obiektywu, a f_tuh - powiększenie okulara.

Mikroskop świetlny daje możliwość 2000-krotnego maksymalnego powiększenia obrazu. Zdolność rozdzielcza mikroskopu to najmniejsza odległość pomiędzy dwoma jeszcze rozróżnialnymi punktami obrazu. Głębię ostrości obrazu określa dopuszczalna grubość przedmiotu dająca ostry jego obraz.

Mikroskop optyczny pozwala na prowadzenie obserwacji w dwóch pozycjach: przez okular po ustawieniu przełącznika z prawej strony obudowy mikroskopu strzałką skierowaną do góry, lub na ekranie projekcyjnym, gdy strzałka na przełączniku skierowana jest poziomo. Do ustawienia ostrości obrazu w okularze służą

21