img112 (8)

Rys. 23. Optymalne kąty ustawienia elektrody względem spawanych blach

7.3. Spawanie tukiem krytym

7.3.1. Charakterystyka metody

Metoda spawania łukiem krytym (pod topnikiem) charakteryzuje się tym, że łuk elektryczny jarzy się pomiędzy elektrodą ₍a spawanym przedmiotem w przestrzeni odizolowanej od powietrza warstwą topnika (rys. 24).

Spoina powstaje ze stopionego drutu elektrodowego i głęboko przetopionego materiału rodzimego.

W skład stanowiska do spawania wchodzą:

-    automat, którego zadaniem jest podawanie drutu do strefy stapiania i układania

spoiny,

-    źródło prądu (przemiennego lub stałego),

-    szafka sterownicza,

-    oprzyrządowanie stanowiska (jezdnia, wysięgnik, portal itp.),

-    zbierak topnika.

Rys. 24. Zasada spawania lukiem krytym: 1 - materia) rodzimy, 2 - spoina, 3 - żużel (stały), 4 - topnik, 5 - ciekły żużel, 6 - styk prądowy, 7 - rolki napędowe, 8 - bęben z drutem elektrodowym, 9 - zbiornik na topnik, 10 - źródło prądu, 11 - łuk elektryczny (l_w - wylot elektrody 30-60 mm)

W czasie spawania łuk spawalniczy nie jest widoczny, ponieważ jarzy się w komorze wypełnionej gazami i parami metalu pod warstwą topnika (rys. 24). Topnik, w odróżnieniu od otuliny elektrod, nie może jednak wydzielać zbyt dużej ilości gazów, ponieważ następowałoby przebicie warstwy topnika i dostęp powietrza do ciekłego metalu. Ponieważ doprowadzenie prądu do drutu odbywa się na małej odległości (wylot elektrody l_w = 30-60 mm), możliwe jest stosowanie dużych natężeń prądu spawania.

Zakres stosowanych parametrów spawania może się zmieniać w granicach:

-    nateżenie prądu J = 200-1000 A,

-    napięcie łuku    U = 25-45 V

-    prędkość spawania v - do 200 m/h (przeważnie 30-60 m/h),

-    średnica elektrod d - 2-6 mm.

Maksymalna wartość stosowanego natężenia prądu ograniczona jest odpornością cieplną topnika i nie każdy topnik nadaje się do spawania wysokimi prądami. Również przy spawaniu dużymi prędkościami konieczny jest specjalny topnik o dużej