IMG50

10

czalnie ścieków, linie kolejowe, wolno stojące maszty antenowe, trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe i konstrukcje oporowe.

Tymczasowy obiekt budowlany to obiekt budowlany przeznaczony do czaso» wego użytkowania w okresie krótszym niż jego trwałość techniczna i przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub do rozbiórki oraz obiekt niepołączony trwale z gruntem.

Roboty budowlane to prowadzenie prac związanych z budową, montażem, remontem lub rozbiórką obiektu budowlanego.

Budowa to wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu i czasie, a także odbudowa, rozbudowa, nadbudowa oraz przebudowa obiektu.

Remont to wykonywanie prac w istniejącym obiekcie budowlanym, polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji.

Wyrób budowlany to wyrób, w rozumieniu przepisów, o ocenie zgodności, wytworzony w celu wbudowania, wmontowania, zainstalowania lub jakiegokolwiek zastosowania w sposób trwały w obiekcie budowlanym, który został wprowadzony do obrotu jako wyrób pojedynczy lub zestaw wyrobów wzajemnie połączonych, stanowiących integralną całość użytkową.

Pozwolenie na budowę to decyzja administracyjna zezwalająca na rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub robót budowlanych innych niż budowa nowego obiektu budowlanego.

Dokumentacja budowy to pozwolenie na budowę z zatwierdzonym projektem budowlanym, dziennik budowy, protokoły odbiorów częściowych i końcowych oraz operat geodezyjny.

Zabudowa jednorodzinna to budynek mieszkalny jednorodzinny lub ich zespół, z budynkami garażowymi i gospodarczymi przeznaczonymi dla mieszkańców.

Zabudowa zagrodowa to budynki mieszkalne, gospodarcze i inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych, ogrodniczych oraz leśnych oraz w PGL Lasy Państwowe.

Budynek mieszkalny to budynek przeznaczony na mieszkania. Wyróżnić można budynki mieszkalne wielorodzinne zawierające dwa lub więcej mieszkań, jednorodzinne i w zabudowie zagrodowej.

Budynek mieszkalny jednorodzinny to budynek wolno stojący lub w zabudowie bliźniaczej, szeregowej, służący do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość i zawierający maksymalnie dwa wydzielone samodzielne mieszkania. Budynek jednorodzinny może składać się z jednego mieszkania i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całego budynku.

Przepisy prawa budowlanego

Podstawowym dokumentem normującym działalność w zakresie projektowania, budowy oraz utrzymania obiektów budowlanych i ich rozbiórki jest ustawa Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 roku. Tekst jednolity (uwzględniający późniejsze zmiany) opublikowany został Obwieszczeniem Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 10 listopada 2000 roku w Dzienniku Ustaw nr 106, poz. 1126 z dnia 5 grudnia 2000 roku. Ostatnie zmiany (do maja 2003 r.) z dziesięciu wcześniejszych nowelizacji ustawy Prawo budowlane zostały wprowadzone w czerwcu 2002 roku i opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 74, poz. 676 z 2002 roku. Najnowsze uzupełnienia ogłoszone zostały w dniu 27 marca 2003 roku (DzU nr 80, poz. 718) i obowiązują od 11 lipca 2003 roku, tekst jednolity - ze wszystkimi wprowadzonymi nowelizacjami można uzyskać na stronie internetowej www.sejm.gov.pl w dziale prawo oraz na stronie www.gpkprm.gov.pl lub www.mi.gov.pl.

Ustawa Prawo budowlane normuje działalność obejmującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania i rozbiórki obiektów budowlanych, stosowania i dopuszczenie do obrotu wyrobów budowlanych oraz określa zasady działania organów administracji publicznej w tych dziedzinach. Podstawy prawne zawarte w ustawie są ważne dla osób rozpoczynających inwestycje budowlane, dla właścicieli oraz zarządzających infrastrukturą budowlaną, określają bowiem prawa i obowiązki wszystkich uczestników procesu przygotowania, realizacji i zarządzania obiektami budowlanymi.

Tekst ustawy składa się z 11 rozdziałów:

Rozdział 1. Przepisy ogólne

Zawiera artykuły określające podstawowe pojęcia stosowane w ustawie, ogólne zasady projektowania, budowania i użytkowania obiektów budowlanych. Ustawodawca zobowiązał organy państwa („właściwych ministrów”) do wydania przepisów techniczno-budowlanych określających szczegółowo warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane, jednocześnie pozostawiając inwestorom możliwość uzyskania w szczególnie uzasadnionych przypadkach odstępstw od tych warunków (art. 9). W rozdziale pierwszym podano także podstawy dotyczące wyrobów budowlanych, nakładając na przedstawiciela władzy wykonawczej („ministra właściwego do spraw architektury i budownictwa”) obowiązek opracowania aktów wykonawczych, określających szczegółowe zasady dopuszczenia do stosowania i oznakowania w budownictwie wyrobów budowlanych z jednoczesnym przystosowaniem prawa do przepisów obowiązujących w krajach Unii Europejskiej.