IMG63

232

Rys. 7.20. Zasada szlifowania zewnętrznego bezkłowego

Podczas szlifowania bezkłowego wgłębnego (wcinającego) (rys. 7.21 b) promieniowy nich posuwowy z prędkością powoduje zbliżanie się tarczy prowadzącej do ściernicy. Do ograniczenia przemieszczania się przedmiotu lub ustalenia jego położenia służy zderzak. Oś tarczy prowadzącej może być pochylona pod bardzo małym kątem (ok. 30'), co zapewnia osiowe położenie przedmiotu i jego przyleganie do zderzaka. Ta odmiana szlifowania bezkłowego znajduje zastosowanie do obróbki zewnętrznych kształtowych powierzchni obrotowych, mających między innymi odsądzenia, kołnierze oporowe lub występy, czy też zróżnicowane średnice, które powinny mieć dobrą współosiowość.

Rys. 7.21. Szlifowanie zewnętrzne bezkłowe; a - wzdłużne, b - wgłębne; 1 - przedmiot obrabiany, 2 - podtrzymka, 3 - ściernica, 4 - tarcza prowadząca

7.15.4. Szlifowanie wewnętrzne

W szlifowaniu wewnętrznym (szlifowaniu otworów) rozróżnia się:

-    szlifowanie uchwytowe,

-    szlifowanie bezuchwytowe (bezkłowe),

-    szlifowanie obiegowe.

Szlifowanie uchwytowe (przedmiot mocowany jest w uchwycie) może odbywać się z posuwem osiowym v_f0 (rys. 7.22a) lub z posuwem promieniowym v_fr ściernicy (rys. 7.22b). W obu przypadkach przedmiot wykonuje podstawowy ruch posuwowy (obrotowy) z prędkością obwodową v_p. Przy wzdłużnym szlifowaniu otworów nastawienie głębokości wcięcia ściernicy w materiał a« odbywa się przez jej dosuw prostopadły do osi otworu.

Rys. 7.22. Szlifowanie wewnętrzne walcowe: a - wzdłużne, b - wgłębne

Szlifowanie bezuchwytowe wewnętrznych powierzchni walcowych odbywa się zgodnie z odmianami kinematycznymi przedstawionymi na rys. 7.23. Przedmiot obrabiany napędzany tarczą prowadzącą (2), określającą jego prędkość obwodową Vp, opiera się na listwie pod-trzymki (1) lub rolce podtrzymującej (4) i może być dociskany do tarczy prowadzącej za pomocą rolki (3). Ściernica o średnicy mniejszej od szlifowanego otworu wykonuje ruch obrotowy i jednocześnie osiowy ruch posuwowy oraz C suw w kierunku tarczy prowadzącej. Przedmioty wykonane tą metodą charakteryzują się małymi odchyłkami okrągłości i jednakową grubością ścianki.

Odmianą szlifowania wewnętrznego jest szlifowanie obiegowe (planetarne), stosowane do obróbki otworów w przedmiotach, którym nadanie ruchu obrotowego nastręcza poważne trudności lub jest wręcz niemożliwe (rys. 7.24). W związku z tym wszystkie ruchy wykonuje ściernica. Nazwa tej odmiany szlifowania wynika z charakteru ruchu wrzeciona szlifierskiego, które jest prowadzone wraz ze ściernicą, obracającą się z prędkością obwodową v„ po trajektorii planetarnej dookoła środka otworu i równocześnie przemieszcza się wzdłuż osi otworu z prędkością Vf₀.