IMG!04

i

40

W idzi rozpierzchłe sny dumnej wielkości, Skn&on;j chwale, 1/y, rozpacz miłości,

Przeszłość się czerni, jak otchłań bezdenna, i rzys/.lość, jak chmura, gromami brzemienna; Czyny i słowa, złe myśli i chęci,

Co, jak ćma nocna, kryły się w pamięci;

Błędy wesołe lub miłe w swym czasie.

Lecz z których dzisiai każdy zbrodnią zda się;

I wszystkie krzywdy, Któremi przewinił,

Co choć utaił, sam wie, że uczynił,

Których naprawić nie ma już sposobu: Wszystkie, jak duchy z otwartego grobu, Wznoszą się z serca, okryte żałobą,

I groźnym palcem wołają za sobą,..

Wszystko on widzi — nim zwierciadło duszy Ockniona duma porwie i rozkruszy.

Tak! duma pokryć, odwaga znieść śmiało Potrafi wszystko wszystko co się stało;

Lecz któż bez trwogi? cóż stąd, że ukryta? Godzien jest tylko chwały hipokryta:')

Nie nędznik, co się wprzód chełpiąc, ucieka. Lecz ten, co nawet widzi śmierć — i czeka;

i ałac spalony — ta wieża zamyka Baszę kobiety, dwór i niewolnika.

Nie wini Konrad o srogość zwycięzcę,

Sam mu los równy gotował po klęsce.

Duma sam w sobie: — strach, zgryzotę przemógł; Lecz jest myśl jedna, której uśpić nie mógł,

Której pomyśleć nie śmiał: - jak te wieści Przyjmie Medora? jak zniesie boleści?...

Wtenczas — raz tylko wtenczas — z cichym ję-

[kiem

Porwał się z miejsca i z kajdanów brzękiem Wzniósł nagle ręce — jakby zerwać zadał Więzy, na które z wściekłością poglądał.

Lecz udał męstwo, czy się w nie uzbroił:

Zaśmiał się gorzko i gniew uspokoił.

♦ Teraz niech przyjdą! — niech znajdą katusze Gorsze! niech znajdą!... — Lecz odpocząć muszę*.— Rzeki, padł na łoże, zamknął skrzące oko,

I co bądź marzy — znać, że śpi głęboko.

Noc jeszcze — północ już była minęła.

Gdy pożar floty i bitwa się wszczęła.

Jak Konrad w planach, godna wodza rzesza Skora w pełnieniu i w pracy pośpiesza.

Nie było złego, choć w tak krótkiej chwili,

Coby go mogąc, wrogom nie zrobili.

W godzinie Konrad — korsarz na pokładzie.

Na ladzie rycerz, derwisz na biesiadzie.

Odkryty, bliski śmierci, ocalony.

Zwycięzca, tyran, zbawca, zwyciężony.

Jeniec, w kajdanach, jak zbrodzień po wojnie Skazany na śmierć — i usnął spokojnie!