IMG 03 (7)

M. UMOIMw Nnnfq«iMfa|ictM ttmpim dystektfi Togsapjowrj.. 37?

krwi wobume kory tnó^ow^, stanowiącym podstawę strukturaino-funkcjo-ruiną integracji funkcji (|yrui tn|uUm). Wzrost krążenia krwi w tym polu ma stymulujący wpływ na rozwój sieci połączeń nerwowych (kształtowanie się wypustek wychodzących z neuronów, wyłączenie niepotrzebnych synaps, utrwalanie się potrzebnych połączeń). Ib al warunkuje wyższy funkcjonalnie po zśom czynności obsługiwanych przez ten obszar. Wykorzystuje się ćwiczenia polegające na wyobrażeniu sobie przedmiotów, których się nie widzi, lecz spostrzega dotykiem, słyszy lub wyczuwa węchem; wyobrażenie sobie dźwięku i do tyku zwierzęcia, które widzimy z pewnej odległości- Postuluje się rozpoczęcie terapii od 2—4 r.ż.. gdyż w tym okresie zaznacza się bardzo szybki wzrost mózgu i większa plastyczność centralnego układu nerwowego niż w innych okresach. Obserwuje się intensywny rozwój funkcji percepcyjnych, intelektualnych i emocjonalnych. Zaczynają też dojrzewać okolice drugo i trzeciorzędowe, a dziecko nabywa zdolność do integrowania informacji wielo i międzymo dainych. Przyjmuje się, że wczesne uczenie, stymulacja tych okolic i funkcji może przynieść sukces.

W terapii stosowane są metody uwzględniające integrację funkcji percep-cyjno-motorycznych. Wyróżnia się trzy podejścia metodologiczne, które opierają się na integracji funkcji percepcyjnomotorycznych (Cawley, 1973 za: Bogdanowicz, 1997):

1.    podejście wzrokowo-słuchowokinestetycznodocykowe (VAKT),

2.    podejście wzrokowo-słuchowo-kinestetyczne (VAK),

3.    podejście wzrokowosłuchowe (VA).

Przykładem podejścia VAłCT jest metoda G. Fernald (Bogdanowicz, 1997), zwana też multisensorycznym podejściem, metodą kines te tyczną lub *Fer-nałd tracing method". Kalkowanie, wodzenie palcem po śladzie jest tym szczególnym dodatkowym czynnikiem, w odróżnieniu od powszechnie używanych metod nauczania.

W ostatnich latach psycholodzy i pedagodzy rozwinęli wiele systemów analizujących i identyfikujących style uczenia się. Dr Paul Dennison przedstawił metodę wskaźnika i charakterystyki indywidualnych stylów uczenia się, która daje bardzo dobre wyniki. Określił on podstawowy profil dominacji, który identyfikuje dominację oczu, uszu i rąk w relacji do dominującej półkuli mózgowej. Ocena taka daje głębszy wgląd w to, jak dana osoba przetwarza informacje i doświadczenia.

Każda półkula opracowuje „dane" w specyficzny dla niej sposób. Półkula logiczna (najczęściej lewa) zajmuje się szczegółami, częściami oraz przetwarzaniem języka i wzorców linearnych. Przeciwna (zazwyczaj prawa półkula), gcstałt - przetwarza informacje w sposób globalny (w przeciwieństwie do przetwarzania liniowego)—zajmuje się obrazami, rytmem, emocją i intuicją. Spo-