Kolokwium ciągnienie

^J    .......-r-    , pUłtyctfWjmateriału nalczęścic, na zimno. polegający na paedągnłgciu

^f N.—    zewnętrznej sity f c <Vty cl«M    na

‘^M'^4,/    mego ^ P'^ równoczesnym wydtuZemu. Podczas dwnfenhi

!!ZX)7«<    H/yitor materiału. a tokłe wzrasta dokładność wymiarów i gładkość

powierzchni

Zalety procesu ciągnienia:

. wysoka dokładność wymiarowa (wąskie talorancjo) wyrobów . bard/<> wysoka gładkość powierzchni (porównywalna z gładkością po polowaniu)

•    stosunkowo niskie koszty ki* wytwarzania

•    bardzo szeroki zakres wymiarowy wyrobów (rury • rzędu 10mm. druty ■ rzędu 0,01 mm )

J (ludowa ciągadła

(lągadla sklasyfikować można stosując następująco kryteria;

•    profil (kształt tworzącej) strefy zgniatającej: stożkowe. łukowe (wypukłe, wklęsłe, s«gmoid3łne);

•    kształt otworu kalibrującego: kołowe (o okrągłym otworze), kształtowe (o nłeokrągłym otworze):

•    budowa elementów składowych; monolityczne, składane (segmentowe), rolkowe (tzw. aparaty f-uhra);

•    sposób piacy rtementów ciągadła: stałe, ruchome, obrotowe (walcowe, kulkowe);

•    warunki smarowania: konwencjonalne, ciśnieniowe (ze smarowaniem hydrodynamicznym lub hydrostatycznym);

•    materiał ciągadła: stalowe, węglikowe, diamentowe, kompozytowe;

Materiały stosowane do wyrobu ciągadeł to:

• stale narzędziowe,

•    węgliki spiekane,

•    diament techniczny.

•    materiały kompozytowe.

R)s. UJ. Budowa typowego ciągadła monoUtycz (5*)]: l oo2ko z węglika spiekanego, oprawa stalowa; I - stożek smarujący iciowy). II - stożek roboczy (zgniatający część kalibrująca. IV stożek wyjgcKr*

3. obliczyć gniot i wydłużenie Gniot X = ^7^'

Wydłużenie A

KU) / = |1 -(~j)^;|100

*⁼ (2)’

•» co<: kątom ciągnienia (trzeba było zaznaczyć najmniejszy) fctA^.Yol\ZM    tM ^v

Wykreślić to co me wytwarza uę metodą ciągnienia    ** ^ śflc»s Z

pi zezn.Kzenle ciągadła: do drutów, do prętów, do rur.    ^j-ot A _v. _r<i -s T-sc

a£u,t>«’ui« a-Ą*

e-UnW    0l’kC^- uO^oi^łu¹^