kscan
52

Tablica 8.2. Warunki oznaczeń i granice detekcji wybranych pierwiastków w metodach F-AAS i ET-AAS

Pierwiastek	Długość fali X [nm]	Granica detekcji F-AAS (acetylen — powietrze) ppb [pgdm~^3]	Granica detekcji ET-AAS ppb [pg dm^-3]
Al	309,2710	500	0,01
As	193,759	14	0,12
Cd	228,8072	1	0,0002
Ca	422,673	0,5	0,01
Cu	324,754	1	0,005
Au	242,795	6	0,01
Pb	217,000	9	0,007
Hg	253,652	140	0,2
Ag	328,068	1	0,001
Fe	248,327	5	0,01
Zn	213,856	1	0,001

f) Metoda AAS znalazła praktyczne zastosowanie w rutynowych oznaczeniach, m.in. w laboratoriach metalurgicznych, rolniczych, medycznych, biologicznych, geologicznych, ochrony środowiska, czyli wszędzie tam, gdzie zachodzi konieczność oznaczeń śladowych ilości pierwiastków metalicznych.

Warunki oznaczeń metodą F-AAS i ET-AAS oraz granice wykrywalności niektórych pierwiastków tymi metodami przedstawiono w tabl. 8.2.

8.3. Emisyjna spektrometria atomowa

(Emisyjna spektrometria atomowa (ang. atomie emission spectrometry — AES) jest metodą analityczną opartą na interpretacji widm emisyjnych wysyłanych przez wzbudzone atomy. Rozwój tej metody wyznaczają dwie daty:

1)    w wieku XIX G.R. Kirchhoff i R.W. Bunsen (1860) zapoczątkowali rozwój AES swymi pracami na temat fotometrii płomieniowej;

2)    w roku 1964 S. Grieenfield, a w 1965 V.A. Fassel przedstawili wyniki badań nad wzbudzeniem plazmowym pierwiastków i zaproponowali wzbudzenie indukcyjnie sprzężoną plazmą (ang. inductwely coupled plasma — ICP). Technika ICP dała początek zupełnie nowej jakościowo metodzie AES.

Metoda AES jest z jednej strony techniką analityczną o długoletniej tradycji, a z drugiej strony najnowsze rozwiązania czynią ją bardzo skutecznym narzędziem badawczym w laboratoriach analitycznych. Można wyróżnić trzy działy w AES:

a)    fotometrię płomieniową,

b)    spektrografię klasyczną,

c)    plazmową emisyjną spektrometrię atomową. I ^c P

159