margul (109) []

drabinie / włókna agawy. I>os/edl leż. jak powiadaj*, do p,^ zmarłych. Mikilan Jemu leż przypisują niektóre plemiona, kidjj ' wicdzil. pomysł brakowania boiska do gry w piłkę i sposób nu na ptaka Cciba. Aż wreszcie stopy utrudzonego ^ygnahe^ tknęły ciepłych wód morskie j za loki. Nad morzem Kccalkoau^ tramę /. wężów, piąrzeki kiedyś powrócić, odprawiłH|gg|| sn. k sam wsiadł na len niezwykły pojazd. Długo Mano na br*pj' patrzono, falc oddala się wężowa tratwa z samotnym boskim Malała, nikła ? oczu. aż w- końcu zagubiła się hen. wśród hcanj^ w od Kccalkoatl znikł ludziom z oczu na zawsze uchodząc do kiego Tlapalłanu.

Niektórzy z żegnających utrzymywali, że w tym momencie. & stracili z pola widzenia wielkiego wodza. zabłysła na hotyzo*^ wspaniała gwiazda. Czyżby więc Kccalkoatl zamienił się w Wena' Chyba jednak nie. Przecież lud Majów zamieszkały po drugiej wtt>. nie zalewu zachowa! pamięć o wielkim Kukulkanie. który przybył & nich Kiedyś Z zachodu i nauczył wielu nowych i pożytecznych untłcjęt. naści i wiadomości. Musiała się więc udać przeprawa przez południa. w3 część zatoki, okazało się te/ , że obietnica powrotu nic była tylko czczym słowem.

Gdy zgasła gwiazda ludu lolteckiego i upadło ich panowanie, po dwustu latach zamętu wyłoniło się nowe plemię, które zdołało ocalił się i ująć władzę w krzepkie dłonie. Byli to Cziczimektiwic. którzy razem z niedobitkami Toltcków utworzyli naród Azteków. Azteka prowadził do chwalebnej, acz krótkotrwałej świetności ich własny bóg plemienny. Koliber 7 Południa. Wicilopocztłi.

Bóg ten zajął boski tron opróżniony przez Kecałkoatla. Widać to wyraźnie z formuły zaprzysiężenia nowego władcy azteckiego. Brzmiała ona tak: ,.()d dnia dzisiejszego zasiadasz Książę na tronie, który ustanowił Nasz Pan Kecaikoall. W jego to imieniu przybył Wi-ciłpocztłi. aby zająć królewskie miejsce, a w imieniu Wicilopocztłi I uczynił to Akamapicztli. pierwszy król Azteków*’.

...W jego imieniu przybył Wicilopocztłi”.

Tak niewątpliwie, po sławnym odejściu Kecałkoatla wybiła wielka I godzina nowego boga, opiekuna nowych władców kotliny meksykań* I skicj. wojowniczego Wicilopocztłi, Kolibra z Południa. Aztekowie 1 przybyli rlcgcndarnego Aztlanu, krainy łowów, położonej gdzieś daleko na północy' w rejonie wielkich stepów nad wielką rzeką, którą j potem nazwano Wielką Rzeką Północy (Rio Grandę deł Norie). Po I przybyciu na obszar państwa lolteckiego nomadowie zetknęli się w I

zn

^i^wośct Kolhunkan z ośmioma plemionami osu.dlym. poslu^u SLu U j<*vkicm Nawa (Nahuatl). W tej to nuc|scow,ySc. ttipontli łaskawie udzielił im swej pierwszej opieki i odtsjd |«* mc _>Ttiszczal wybranego przez siebie narodu.

Od tej pory,

man dtwijaHjt

Hwyci

trzech Azteków i jedna Aztetzka imieniem Cżimal-h borkach posyg boga Towarzyszył im w ten

sMdb at do rozstania si«j *■ ośmioma plemionami Nawa. A roi miało przebieg następujący. Wpewnej ^miejscowości podczas iu zbudowali naprędce prowizoryczny piramidę ziemny dla |

o/Manic post o*

_    ___ ___|    posyg u

Wieftopocztli. Zabierali się już do posiłku, gdy nagle pobliskie ^J^^c' rozdarto się na dwoje. Wezwani szamani orzekli, że bóg radzi im tym znakiem, aby odłączyli się od ośmiu plemion Nawa i sami przed -liznęli, pod przewodem boskiego opiekuna, szukanie nowych siedzib. Tak też się stało Na jednym z następnych postojów Wicilo-pocztli kazał im nazwać się Meksykaninami. a sam przyjął też nazwę Mesziktio. Nauczył ich posługiwania się lukiem, strzałami, siecią i wyćwiczył w strzelaniu do ptaków.

Przez wiele różnych miejscowości prowady.il Azteków bóg Wicilopocztłi do Tollan. Po drodze, a czasu było na to wiele, obwieścił im o swoim cudownym narodzeniu w ludzkiej postaci.

Pewnego razu* świątobliwa Koatlikue. czyli Przyozdobiona w Węża, bogini ziemi i szczęśliwa matka czterystu synów Wicnaua, czyli Południowych Gwiazd, i jedynaczki Kojolszauki. czyli Pomalowanej Dzwonkami na Twarzy, oddawała się pobożnym praktykom. Jako pokutnica zamiatała ziemię na Wężowej Ciórze. Nikogo nic było w pobliżu, gdy wtem spadła do jej stóp kula utworzona z ptasich ozdobnych piór. Niewiele myśląc, schowała Koatlikue cudowny dar za pazuchą, ale po chwili już go tam nic znalazła. Co dziwniejsze, poczuła się brzemienna.

Ody odmienny stan świątobliwej Koatlikue nic dał sic już dłużę i ukryć, oburzona cótk t posądził u matkę o n ten toru łnośc. z'uczył*¹ namawiać czterystu braci z pasją niewyrozumiałej kobiety, aby surowo ukarali swoją rodzicielkę. Przykro było słuchać matce tych » i mówek rodzonych dzieci. Strapiona Koatlikue usłyszała nagle głos dzieciątka we własnym łonie. Pocieszyło ją ono słowami, które głęboko zapadły w pamięć matki: „Nie miej żadnych obaw. wiem. co trzeba zrobić".

Rozjuszeni synowie wyruszyli w szyku bojowym przeciw matce Tylko jeden z nich nie okazał się wyrodnym dzieckiem i postanowił