mity070

142 Ostroil

Ostroil - legendarny władca Gotów. Według Popa Duklanina (c. 1-2) syn —> Swewlada I i (najmłodszy?) brat -» Brusa i -» Totili. Wraz z Totilą, a za radą czy poleceniem najstarszego Brusa, podbił Panonię i „Teutonię". Po zwycięstwie nad chrześcijańskimi królami Dalma-tyńczyków i Istrii wojska Totili i Ostroila rozdzieliły się. Podczas gdy Totila ze swoimi udał się do Italii, Ostroil wtargnął do Ilirii, stoczył krwawe bitwy, zajął Dalmację i rejony nadmorskie, „aż doszedł i osiadł w kraju Prewalitana". Syna, —> Swewlada II, wysłał, „aby podbił obszary za górami". Cesarz Konstantynopola, korzystając ze słabości sił, które pozostały wraz z Ostroilem w Prewalitanie, wysłał przeciwko niemu wojska. Ostroil, choć „był to człek odważnego ducha" i „przygotował się do walki", padł w bitwie, jego wojsko rzuciło się do ucieczki, „ludzie cesarscy zaś unosząc łupy wrócili do swego kraju".

p

Pan - legendarny władca Panończyków. Autor prologu do Kroniki wielkopolskiej stwierdza, że „Panonia jest matką i kolebką wszystkich narodów słowiańskich. «Panem» bowiem według tłumaczenia greckiego i słowiańskiego nazywa się ktoś posiadający wszystko i podług tego w słowiańskim (języku) «panem» nazywa się wielmoża, chociaż zgodnie z rozmaitością języków słowiańskich nazywa się on innym mianem «gospodzin»". Zarazem jednak Pan jest dla kronikarza konkretną osobą, od której Panończycy mają swoją nazwę. Panończycy wywodzą się od Janusa (zob. Jawan), potomka Jafeta - w ten sposób kronikarz nawiązał do genealogii biblijnej. Synami Pana byli trzej bracia - (zob.:) Lech, Czech i Rus, którzy dali początek trzem narodom słowiańskim - Lechitom (Polakom), Czechom i Rusinom.

Paskudź - zob. Si(e)margł.

Pawlimir (I), Bello, Bellimir - legendarny władca południowo-słowiański. Według Popa Dukłanina (c. 26-27) syn —> Petrysława I i Rzymianki szlachetnego rodu. Młodość, naznaczoną niesnaskami i walkami pomiędzy jego krewnymi (potomkami —> Radosława) a Rzymianami, spędził w Rzymie. Jego dzielność sprawiła, że „w mieście Rzymie nikt mu nie dorównywał. Stąd jego krewni oraz Rzymianie bardzo go lubili, a ponieważ rozkoszował się wojaczką, zmienili mu imię i przezwali go Bello" („czyli Bellimirem", jak latopisarz zaznacza nieco dalej). Nie chcąc dłużej znosić niechęci patrycjuszy rzymskich, krewni Bella opuścili wraz z nim Rzym i przez Apulię przedostali się do Dalmacji. Słowianie przez poselstwo prosili go, by objął „króle-