Obraz0233

233

233

Rys. 12.35. Siły w szlifowaniu:    c)

a'

a} szlifowanie obwodowe powierzchni walcowych zewnętrznych, b) szlifowanie obwodowe płaszczyzn, c) szlifowanie wgłębne walcowe, d) szlifowanie czołowe płaszczyzn

dla silnika przedmiotu obrabianego:

(12.20)

12.7. Jakość powierzchni szlifowanej

Jakość powierzchni szlifowanej, określona zespołem cech charakteryzujących stan geometryczny i fizyczny warstwy wierzchniej, zależy przede wszystkim od właściwości ściernicy, parametrów szlifowania, właściwości materiału obrabianego i właściwości dynamicznych obrabiarki. Chropowatość powierzchni szlifowanej jest w zasadzie tym mniejsza, im mniejsze jest obciążenie ściernicy podczas szlifowania. Zmniejszeniu obciążenia ściernicy towarzyszy wzrost gładkości powierzchni obrobionej, co można osiągnąć przez zmniejszenie: prędkości obwodowej (posuwu obwodowego) v_p przedmiotu szlifowanego, posuwu wzdłużnego f, głębokości szlifowania a_e i charakterystycznego wymiaru ziam (zwiększenie numeru ziarna).

Wyraźne pogorszenie gładkości powierzchni obserwuje się również w przypadku niewłaściwie dobranej ściernicy, na przykład o zbyt dużej twardości, skłonności do zamazywania itp.

W celu zmniejszenia chropowatości powierzchni bez istotnego ograniczenia wydajności procesu stosowany jest w jego końcowej fazie zabieg wyiskrzania, tj. szlifowania ze zmniejszonym posuwem ściernicy lub posuwem w zakresie odkształceń sprężystych odciążonego układu obróbczego. Zabieg wyiskrzania ma również istotny wpływ na rozkład naprężeń własnych w warstwie wierzchniej (rys. 12.36).

Widać to przy małych grubościach warstwy skrawanej, tj. dla dosuwu a_p = 0,005 mm/obr., gdyż w strefie przypowierzchniowej po szlifowaniu bez