Obraz (2841)

Odskocznia

Bo ziemia to jest odskocznia do Nieba, Gdzie duch Ojczyznę swoją wieczną ma. Wszak ziemię tylko stopy dotykają,

A myśli w górę ulatywać chcą...

Więc po co pętać ją w grzechu kajdany. Rozkosze złudne bez pamięci pić?

Skoro tam w Górze los dla nas wybrany. Tu więc umierać - aby potem żyć!

Ciche doliny, szumiące ruczaje.

Cieniste lasy. łąk kwiecistych toń.

Wśród nich zielone zadumane gaje To ma kraina, przejścia mego błoń.

Przebiegam przez nie a tylko przystaję. Gdy ptaszków w gaju zakwili mi głos.

On to otuchy serdecznej dodaje.

Darzy przeczuciem - jak szczęsny mój los.

Kiedy na góry spojrzę ulubione.

Które tajemnic odtwarzają mit.

Realne stają się szlaki wyśnione. Które prowadzą na najwyższy szczyt!

Nad nim to błękit wabi moje oko,

A nad błękitem jest tajemnic mur,

Nad murem w głębi wzniesienia wysoko.

Wiem że jest wolność, bez gwiazd i bez chmur.

Stamtąd to płyną ukojenia dźwięki.

Nie znane dotąd co zdają się snem.

Nie czuję wtedy życia mego męki.

Błogość nieznana jest udziałem mym.

Więc tam wzlatywać pragnę w każdej życia chwili. Porywem serca - w którym słyszę głos.

Że Prawda wieczna nigdy się nie myli.

Bo tam dopiero szczęsny życia los.